کتاب مهندسی خوشبختی نشر انتشارات نگاه نوین

فرض کنید فردی به شما بگوید اگر سرمایه تان را در یک بانک بخصوص قرار دهید، این بانک در مدت کوتاهی (در حدود دو یا سه ماه دیگر) ورشکست خواهد شد و شما کل سرمایه تان را از دست خواهید داد. حالا اگر ببینید فردی با داشتن این اطلاعات و در صورتی که کاملا مطمئن است این بانک ورشکسته خواهد شد، همچنان سرمایه اش را در این بانک گذاشته است، قطعا نگرانش خواهید شد و می گویید مشکل عقلی پیدا کرده است. یا مثلا دو بانک را در نظر بگیرید که یکی ماهانه ۵ درصد و دیگری ماهانه ۷ درصد سود می دهد. مسلم است که هر فرد عاقلی گزینه ی هفت درصدی را انتخاب می کند. ولی مساله این است که در دنیای واقعی، افراد نه فقط در بهترین جای ممکن (که بیش ترین سود و امن ترین موقعیت را دارد)؛ سرمایه گذاری نمی کنند؛ که حتی خبر ندارند بهترین جا برای سرمایه گذاری کجاست. آن ها ساعت های مهم روزشان را به فعالیت های بیهوده یا کم اهمیت اختصاص می دهند و از مهم ترین موضوع کاملا بی خبر هستند. اگر بخواهیم کمی علمی به ماجرا نگاه کنیم، باید خیلی خوشحال باشیم در بازه ای از تاریخ قرار گرفته ایم که تحقیقات علمی عالی در این زمینه انجام شده است. واقعا حیف که میلیاردها انسان در دهه ها و سده های گذشته از این تحقیقات محروم بوده اند. یکی از این تحقیقات که طولانی ترین تحقیق در حیطه ی خوشبختی است و حدود هفتاد و چنج سال طول کشیده است؛ خیلی خوب به ما نشان می دهد اصلی ترین عامل شادکامی و خوشبختی چیست تا بتوانیم با خیال راحت روی آن سرمایه گذاری کنیم. در هفتاد و پنج سال پیش که این تحقیق شروع شد از هفتصد و بیست و چهار نفر پرسیدند از نظر شما مهم ترین هدف اصلی زندگی چیست؟ و هشتاد درصد کسب ثروت را به عنوان هدف اصلی زندگی شان اعلام کردند. جواب آنها اصلا عجیب نبود. کافی است به زندگی اغلب آدم ها نگاه کنید تا ببینید آن ها در بهترین بازه های زندگی خودشان که استقلال کافی دارند؛ یعنی از بیست سالگی تا شصت و پنج سالگی که بهترین سال های زندگی شان است، بیش ترین زمانی را که بیدار هستند، به شغل و کسب و کار اختصاص می دهند؛ از سر صبح تا پاسی از بعد از ظهر!! و این یعنی از نظر اغلب آدم ها، مهم ترین هدف زندگی، شغل شان است؛ ولی واقعیت این است که باید بررسی کنیم و ببینیم آیا این موضوعواقعا مهم ترین بخش زندگی است یا نه؟ یعنی اگر ما ثروت کافی داشته باشیم؛ آیا به شادکامی و خوشبختی می رسیم یا نه؟ البته خیلی طبیعی است که فردی تصور کند شغلش مهم ترین بخش زندگی اش است؛ چون کافی است ببینید همه ی والدین و معلم ها شما را دعوت به درس خواندنمی کنند تا بتوانید شغل خوبی پیدا کنید. همه جا از شغل شما می پرسند و تمام افراد جامعه عمده ی وقت شان را روی کارشان می گذارند. بنابراین اگر یک موجود فضایی به زمین بیاید، فکر می کند مهم ترین موضوع ممکن در این دنیا، شغل و در نتیجه کسب درآمد است. البته قطعا که کار و شغل خیلی مهم هستند. ولی مساله این است که باید ببینیم آیا مهم ترین موردی که می شود روی آن سرمایه گذاری کرد، کسب و کار ما و شغل ماست؛ یا نه؟ اما بر اساس طولانی ترین تحقیق تاریخ می توان گفت داشتن روابط خوب و ارتباطات ارزشمند نه تنها باعث می شود از نظر جسمی، حال خوبی داشته باشیم که از نظر فکری و توانمندی های مغز هم جایگاه بهتری خواهی داشت. پس باید روی روابط، سرمایه گذاری بیش تری انجام داد؛ چون روابط ماست که باعث بیش تر شدن شادکامی و خوشبختی مان می شود. فراموش نکنیم تحقیقات محتلف نشان می دهند استطاعت مالی (و داشتن حداقل ها) برای کیفیت زندگی مهم اند؛ ولی از یک جا به بعد، دیگر هیچ تاثیری روی کیفیت زندگی ندارند و نکته ی عجیب این است که متاسفانه اغلب آدم ها بیش ترین زمان، انرژی و توان شان را روی چیزی سرمایه گذاری می کنند که نقش بسیار محدودی در کیفیت زندگی شان دارد. محمدپیام بهرام پور در کتاب مهندسی خوشبختی در شش فصل به اهمیت ارتباطات و نحوه برقراری ارتباط موفق صحبت می کند. همان طور که ما برای گرفتن یک گواهی نامه، ده ها ساعت آموزش می بینیم چطور برای زندگی، ازدواج، تربیت فرزند، تعامل در کسب و کار و ارتباط گرفتن، هیچ آموزش خاصی نمی بینیم و فقط بر اساس آن چه یاد گرفته ایم، حالا چه درست و چه غلط، پیش می رویم!!! پس بهتر است برای خودمان هم که شده کمی وقت بگذاریم و در عوض کیفیت زندگی مان را بهبود ببخشیم و روابط مان را قوی تر کنیم… افراد مشهور بسیاری از جمله برایان تریسی، جان جی میلر، پل آرچر محمود معظمی، حمید امامی و … خواندن این کتاب را به شما توصیه می کنند… پس معطل نکنید!