کتاب صوتی برادران جمال زاده نشر سماوا

از وقتی همسرم مرده است، کاملاً تنها هستم. شصت سال با هم زندگی خوبی کردیم. بیست سال پیش یک روز از پلّه‌های منزلمان افتاد و مُرد و مرا تنها گذاشت. بچه نداشتیم و دلمان به هم خوش بود. حالا من مانده‌ام و مشتی خاطره؛ خاطراتی که آرام آرام از حافظه‌ام پاک می‌شوند. انسان در دنیا وقتی تنهاست و هم‌صحبتی ندارد مجبور است با خودش حرف بزند. آرام، گوشه‌ای روی صندلی پارکی (مثلاً همین کنار خیابان لورنسان) و یا بر سکوی کنار خانه‌ای و یا مسجدی (سکوی کنار مسجد شیخ لطف‌اللّه) می‌نشیند و به مردم نگاه می‌کند. مردم بی‌اعتنا از کنارم رد می‌شوند. من در میان جمع و دلم جای دیگر است. همیشه همین‌طور بودم. در دنیا از خودم کولی‌تر و بی‌بندوبارتر آدمی سراغ ندارم. همه‌ی عمر در این شهر بودم، امّا مانند کولی‌ها قرار و آرام نداشتم. دلم به سوی سرزمین‌های دیگر پر می‌کشید. امّا این بی‌بندوباری من، در کلّیات زندگی است. به طوری که اسم و سنّم را درست نمی‌دانم و اسم اقوام نزدیکم را نمی‌دانم و نمی‌دانم چه دارم و چه ندارم. نمی‌دانم اگر بمیرم دار و ندارم به کی می‌رسد. نمی‌دانم فردا چه خواهد شد و چه خواهم کرد و خیلی از این نمی‌دانم‌های دیگر. فقط می‌دانم کاملاً تنها هستم.