رویکرد و نگاه قرآن کریم و پیامبر اسلام به معلولان انسانی است؛ آنان را مثل دیگر انسانها و برخوردار از حقوق مساوی میدانند. به همین دلیل در مکه و در سالهای نخست بعثت، وقتی یکی از بزرگان قریش، در جمعی با حضور رسول خدا(ص)، از نابینایی به نام ابن ام مکتوم که فریادکنان نام حضرت را میخواند، با عصبانیت چهره برگرداند، آیاتی در مذمت او و نهی از این عمل نازل شد و به دفاع از آن نابینا پرداخت. منظورم آیات نخست سوره عَبَسَ است.
رهبران مسلمانان پس از پیامبر اکرم نیز سیره حضرت را ادامه داده و به تدریج جنبش وسیعی در همسانسازی معلولان و دیگر اقشار جامعه آغاز شد. امام علی(ع) در فرمانی به مالک اشتر نخعی استاندار مصر و لاجرم به دیگر مسئولین، خواستار مراعات سی حق برای نابینایان، ناشنوایان، حرکتیها و ذهنیها شد. بعدها این نصوص در دستگاههای فقهی تبدیل به حکم و باید و نباید شرعی و دستورات شارع گردید و نظام حقوقی و فقهی برای معلولان پدید آمد.