کتاب بگذار دروغ بگویم نشر ماه آوا - نسخه صوتی

آیدا

۱۴۰۱-۰۶-۳۱

5

گویندگی خوب بود من دوستش داشتم و خیلی لذت بخش بود. کتاب تعداد فصل‌های خیلی زیادی داشت که شدید اذییت کننده بود. در اول هر فصل اسم شخصی اورده میشه و زاویه دید از طرف اون شخص هست ولی فصل‌هایی هست که اسم شخص گفته نمیشه و خود خواننده باید تشخص بده که اون فرد کیه؟ (بین چندتا انتخاب) و این خیلی بده. اگه اول فصل‌ها نمیگفت هیچ مشکلی نبود ولی وقتی از این روش استفاده میشه باید اسم اون شخص بیاد. اینکه از این روش استفاده بشه چندان جالب نیست و باعث میشه خواننده کمی گیج هم بشه. مشکل بعدی[ادامه ندادن کتاب] من باید اینجوری جواب بدم🙂 چندسال پیش یادم نیست کجا ولی یک مستند درمورد نویسندگی درمورد داستان‌های جنایی و فیلم‌های جنایی معمایی بود که بابام داشت میدید یک جمله داشت می‌گفت که دقیقا جواب سوالی هست که پیش میاد: پیچیده بودن داستان باعث جالب‌تر شدن فیلم‌ها و داستان میشه و دقیقا باید در داستان‌های جنایی و معمایی اینجوری باشه، ولی وقتی از یکجایی به بعد این پیچیده بودنِ  پیش‌از اندازه باشه مخاطب دیگه داستان رو دوست نداره و اونو کنار میذاره. پس مرز بین پیچیدگی خوب برای ادامه دادن و پیچیدگی سخت برای رها کردن اثر بسیار نازک و شکننده و خطرناک هست و یک نویسنده باید به اون توان برسه که بدونه چطور از این مرز شکننده استفاده کنه....... (این نویسنده توانش رو نداشت و حتی پایان کتاب خیلی خوب بود ولییییی اون ۴ جمله‌ی آخر داستان کلش رو دوباره خراب کرد.)چرا این کتاب از فورشَدویینگ[Foreshadowing] بسیار خوب استفاده کرده ولی از سایدشَدویینگ[Side shadowing] بسیار بد؟ خب اول از همه فورشدویینگ چیه؟ کارهایی هست که یک نویسنده در داستان انجام میده. قبل‌از یک اتفاق بزرگ، یا اصلی هست. که وقتی اون اتفاق افتاد بگه، اع من اون فصل به شما یک‌ نشونه‌هایی دادم.(بطور ساده براتون توضیح دادم😁 اگه متوجه نشدین این یکی متن ادبی و کلی هست👀: یک فن روایی است بدین صورت که نویسنده سایه‌ای از رویدادهای مهم داستان را، پیس از وقوعشان، در اثر نمایان کند و در خواننده انتظاری برانگیزد) و ساید شدویینگ چیه؟ کارهایی در داستان هست که هیچ ربطی به داستان نداره با اینکه ممکنه فکر کنیم ربط داشته باشه. اینکار رو میکنن تا احساس زندگی روزمره و عادی رو ایجاد کنن. (بطور ساده براتون توضیح دادم😁 اگه متوجه نشدین این یکی متن ادبی و کلی هست👀: افزودن صحنه‌هایی به داستان است که، بعداً برای مخاطب معلوم می‌شود که ربطی به پیرنگ داستان نداشته‌اند. این کار موجب افزایش راست‌نمایی و طبیعی‌تر شدن، داستان می‌شود، زیرا مخاطب می‌داند که در زندگی واقعی، بر خلاف آنچه که در رمان‌ها می‌خوانیم، بیشتر وقایع کم‌اهمیت و بی‌ثمر هستند) در اول ریویو گفتم که فورشدویبنگ خیلی خوبی داره. این نشون میده نویسنده به کارهاش فکر کرده و همینجوری یک‌دفعه اتفاق‌ها رو سرهم نکرده. ولی سایدشدویینگ بدی داره! چرا؟ چون همینجوری جمله‌ها رو نشون میده و اونا رو به عنوان فورشدوییگ به ما بیان میکنه!

شیبا عادل

۱۴۰۲-۰۶-۰۱

4

کتاب جذاب و هیجان‌انگیزی بود. اوایل کتاب به قدر کافی کشش داشت، اواسطش یکم ملو می‌شد و دوباره به اوج برمی‌گشت. و پایان خیلی عالی و غیر قابل پیش‌بینی. پیش بردن داستان موری و سارا در کنار داستان اصلی رو هم خیلی دوست داشتم. صدای گوینده خیلی خوب بو‌د. ولی آهنگ‌های اول و آخر فصل‌ها خیلی بلند بود. اسپویل: دلیل ازدواج نکردن مارک و آنا خیلی واضح بود. این دو نفر یک رابطه خوب داشتن ولی عشق به اون صورت در زندگیشون نبود. شاید از اول هم وابستگی بیمار به مشاور باعث شده آنا با مارک رابطه‌ رو شروع کنه. پایان داستان هم عالی بود و نیاز به فکر کردن و برداشت شخصی داره. آنا خودش مادرش رو هل داده بود!!! برای همین لورا که شاهد این صحنه بوده نامه‌هایی براش نوشته و احتمالا گفته که من این قضیه رو به پلیس‌ها می‌گم و آنا هم اشاره کرد که نامه‌هاش رو به پلیس تحویل نمی‌دم. طبیعتا کسی حرف لورا رو باور نمی‌کرد چون گناهکار بودنش مشخص بود. از طرفی آنا دلایل کافی برای کشتن مادرش داشت و این دلایل رو در آخر کتاب برای مخاطب لیست هم کرد. ضمنا دلیل اینکه کرولاین می‌خواست خودش رو بکشه این بود که لورا به هدفش نرسه. هدف لورا این بود که اول آنا و نوزادش بمیرن، بعد کرولاین. تا ارث کرولاین به اون برسه. لحظه‌‌ای که پلیس‌ها اومدن دیگه کرولاین نیازی نداشت خودش رو بکشه ولی آنا به خاطر تنفرش از مادرش، اون رو کشت.

بنظرم داستان باگ زیادی داشت، البته باید تفاوت فرهنگی رو هم مدنظر قرار داد، نظرم قطعا تحت تاثیر فرهنگم هست. اول میرم سراغ خوانش ، عالی بود اما چند جا سوتی داشت، یه جای داستان که آنا داشت خاطرات کودکیش با لورا رو یادآوری میکرد صدای لورا بجای یه بچه‌ی هفت یا هشت ساله عین یه زن ۶۰ ساله بود، یه جا هم اشتباها بجای اینکه بگن آنا فلان کار رو کرد کفت سارا، در حالی که موضوع مربوط به آنا بود. در مورد باگهای داستان البته ممکنه کمی افشاگری بشه اول اینکه آنا خیلی در درون قدردان مارکه که با وجود بارداری ولش نکرده😳، مارک این وسط خودشو داره میکشه و از آنا فرت و فرت خواستگاری میکنه آنا قبول نمیکنه😳 بهانه‌اش هم اینکه شرایط روحیم خوب نیست، بنده خدا تو از یه مردی که یه هفته باهاش آشنا شدی باردار شدی، اون موقع حالت خوب بود الان که یکسال از ماجرا گذشته خوب نیست. موری پلیس بازنشسته که نماد قانون ‌مداریه ماشین میده دست همسرش که دچار اختلاله میگه برونش🤯بنده خدا اونم میگه آخرین بار یادم نیست کی پشت فرمون نشستم و موری اصرار میکنه نه بشین حله….ارجاعاتی که در خلال داستانه، بسیار گنگ و مبهمه، قطعا نویسنده خودخواسته این نامفهومی رو ایجاد کرده، اما خدایی تا آخرین لحظه نمیفهمی کی به کی بوده حتی گاهی اوقات فکر میکنی بابای آنا حامله بوده ،قشنگ گیج و گنگ میشه آدم… کلا داستانش خیلی زپرتی بود.

نویسنده واقعا قلم خوبی داره و در کنکاش حالات روانی شخصیتها تبحر خیره‌کننده‌ای از خودش نشون میده. از چندین زاویه دید، داستان رو روایت کرده؛ هم اول‌شخص و هم دانای کل. و در اول‌شخص هم منحصر به یک راوی نمونده و همه این کارها رو با چنان مهارتی انجام داده که انسجام داستان از ابتدا تا انتها محفوظ می‌مونه. در گره‌افکنی و گره‌گشایی هم دست توانایی داره و غیر از یکی دو مورد که رفتار و واکنش شخصیتها اغراق‌آمیز و باورناپذیر میشه (مواردش رو نمیگم تا داستان لو نره) خواننده رو با خودش همدل و همراه می‌کنه. راوی داستان هم بسیار خوش‌صدا و خوش‌بیانه و اجرای عالیش بر جذابیت و هیجان داستان اضافه می‌کنه. تنها ایرادی که می‌تونم به کار ایشون بگیرم سرعت بسیار بالای ایشون در خوانش داستانه که گاهی باعث میشه حس شنونده فرصت پیدا نکنه که در فضای موقعیتها قرار بگیره. انتخاب موسیقی هم عالیه و کاملا با فضای داستان هماهنگه

لحظات آخر کتاب باعث شد برگردم و یه فصلی رو دوباره گوش بدم کتاب نفس گیری بود،هم باهاش ارتباط گرفتم و هم اینکه ترشح آدرنالین و رسما حس کردم،مرسی از انتشارات ماه آوا خط‌های پایینی حاوی اسپویلن . . . . به نظرم آنا مادر خودش رو پرت کرد پایین،اگر اون میمرد دیگه دلیلی برای کشته شدن آنا و دخترش نبود،لورا وقتی صدای پای پلیس رو شنید میتونست شلیک کنه ولی نکرد،لورا هر چقدر هم به پلیس بگه که چیشده کسی باور نمیکنه چون حرف کی باورپذیر تره؟آنا یا لورایی که همین الان به خاطر مخفی کردن قتل، کمک به جعل هویت و .‌. محکومه به نظرم آنا صادقانه فصلی که توی آپارتمان مارک هستن رو تعریف نمیکنه

اجرا خیلی خوب بود. واقعا شکایت دوستان از راوی ها برام قابل درک نیست. آقا این یه کتابه، متنو گوش کن، چی میخوای جز شنیدن متن کتاب؟ ایراد گرفتن از راوی مثل ایراد گرفتن از فونت کتابه! داستان مهیج و سرگرم کننده ای بود، ولی بیشتر شبیه فیلم های هالیوودیه تا ادبیات.

میرا شین

۱۴۰۰-۱۰-۱۹

5

اول درباره ی راوی که نظرات منو خیلی مردد کرده بود بگم که راوی خیلی با دقت و سلیس میخوند و ممنونم ازشون و نمیدونم این ایراد ها به چه دلیل گرفته شده در مورد کتاب هم کتاب جالبی بود و موافق اینکه تا آخر داستان هیجان اش رو حفظ کرد هستم آخرش رو متوجه نشدم ولی به نظرم بازی نویسنده با ذهن خواننده جالب بود کتابی نیست که بخوام به کسی پیشنهاد بدم اما خوب بود جالب بود

با اینکه داستان تا حدی کشش داشت ولی پس از چند فصل دیگه ادامه ندادم و علت اصلی هم راوی بود، ایشون به قدری تند و انشا وار متن کتاب رو می خونند که امکان ارتباط با داستان و صحنه ها و کاراکترها از شنونده دریغ میشه. تُن صداشون هم مثل گوینده های اخبار صدا و سیماست و حروف ش و ج رو بد ادا می کنند. غیر ازین ها خوانش پر از استباهی دارند از جمله اینکه اسم caroline رو کُرولاین می خونند و خیلی جاها هم اسامی رو جابجا میگن. خلاصه که خوب نبود به نظرم، در مورد داستان چون نصفه نیمه رها کردم نظری ندارم

راوی خوب بود، خسته نباشین. جای پیشرفت دارین، یکی از اصلی ترین مشکلات ما در کلاس های فن بیان تلفظ یک سری از حروف توسط خانم هاست مثل (ش) و .. افکت زیادی کارو خراب میکنه، درکل خوب اجرا میکردن و خسته نباشن، در خصوص کسانی که میگن به راوی چیکار دارین به کتاب بچسبین! دوست عزیز داری راجع به کتاب صوتی حرف میزنی و این حرف شما خنده دار هستش! داستان خوبی بود ،براش از بیست، ۱۷ نمره ی عادلانه ای هستش ، خوب بود ولی از اون کتابا نیست که به کسی پیشنهادش کنم.

کلیت داستان می‌توانست با دقت بیش‌تر، ترقی یابد. کتاب بگذار دروغ بگویم را با ترجمه‌ی اطلسی خرامانی خواندم و شخصاً به کسی پیش‌نهاد نمی‌کنم. قطعات دومینو را تصور کنید که کنار هم چیده شده‌اند تا طرح نهایی شکل بگیرد ولیکن حین اجرای طرح، متوجه می‌شوید تعدادی از قطعات در مکان درستِ خود نبوده و گم شده‌اند و جای خالی‌شان در ذوق مجری طرح می‌زند. من به هنگام جلو بردن این کتاب لق زدن داستان را حس می‌کردم و نبود قطعات، کاملاً محسوس بود.