کتاب پرونده‌ های راکد
رمان

عمارت گریر بالای یک تپه، با چشماندازی رو به شهر و دریا جا خوش کرده بود. برای رسیدن به آنجا از پایینشهر، باید فروشگاههای قشنگ و غژغژ ستون اسکلههای دریایی را رها میکردی، به سمت صخرهها راهی سربالایی یک جاده میشدی و از قلب کلِرلِیک عبور میکردی، همان بخش از شهر که محلیها در آن زندگی میکردند و معمولاً گردشگرها گذرشان به آنجا نمیافتاد. از کنار یک سری مغازه و بلوکهای آپارتمانی کمارتفاع، رستورانهای محلی و آرایشگاه هم رد میشدی. در حومه شهر، از کنار شهرکهای جدیدتری میگذشتی که بین پایه صخرهها و دشت، در حاشیه یک دریاچه بومی ساخته شده بودند که اسم شهر از آن گرفته شده بود. زمین آنجا برای نگه داشتن ساختمان زیادی مرطوب و سنگلاخی بود، برای همین رفتهرفته شهرکهای جدید را درون جنگل و نزدیک جادههای دوطرفه ساختند. در طول حاشیه غربی دریاچه، خانههایی وجود داشت که در دهه هفتاد ساخته شده بودند، خانههایی کمارتفاع و وسیع با نمای آجر قهوهای و سیمان سفید، با باغهایی که صاحبانشان هیچوقت آنجا را ترک نکردند و بعد از بیشتر از چهل سال، بهخوبی حفظ شده بودند. پشت آن خانهها، در دیگر حاشیههای اطراف دریاچه چیزی جز جادههای فرعی نبود که فقط دوچرخهسوارها، شکارچیها، ماهیگیرها و نوجوانها در آنها دنبال دردسر میگشتند. در دهه هفتاد، خانههای دور دریاچه رونق گرفتند و کار و کاسبی مردم هم خوب شد. همه در شهر زندگی میکردند و فقط اگر آدم ثروتمندی بودی، میتوانستی روی آن تپه ساکن شوی. جاده از سمت شمال دریاچه بالا میرفت. خانههای آنجا برای حفظ حریم خصوصی با فاصله زیادی از هم قرار گرفته بودند، جادهها را هم باریک و ناهموار نگه میداشتند، انگار میخواستند غریبهها را دور نگه دارند. ثروتمندها از دهه بیست به کلرلیک آمده بودند، یعنی همان موقع که این شهر تازه ساخته شده بود، دنبال جایی میگشتند که برای ساختن خانههای بزرگشان خوشمنظره، دنج و ارزان باشد. پولشان را از پورتلند و کالیفرنیا میآوردند و آنجا مستقر میشدند. بعضی از آن خانهها بعد از سقوط بازار سهام خالی از سکنه شد، اما دوباره طی رونق بعد از جنگ جهانی دوم پر شد. مردمی که آنجا زندگی میکردند اسم آن محله را آرلن هایتز گذاشته بودند. - از متن کتاب -