خلوتیه گستردهترین طریقت تصوف در آسیای صغیر، بالکان و افریقا، منسوب به سراجالدین عمر خلوتی لاهیجی، صوفی ایرانی قرن هشتم.
خلوتیه در طول حکومت سلاطین عثمانی با فراز و فرودهای بسیاری روبهرو بوده است. از این منظر، تاریخ این طریقت به سه دوره تقسیم میشود: دوره نخست، دوره گسترش به سوی غرب در دوره حکومت بایزید دوم (۸۸۶ـ۹۱۸) است. این طریقت در آغاز، در منطقه آناطولی به ویژه در آماسیه رواج یافت که در آن زمان تحت حاکمیت بایزید دوم (مشهور به «بایزید صوفی»)، بود. از اینرو، در دوران سلطنت سی ساله او، شکوفایی و رونق خلوتیه به اوج خود رسید و در همین دوره مرکز فعالیت طریقت از آماسیه به استانبول منتقل شد.