کتاب صوتی بیوه کشی نشر آوانامه

«بیوه‌کشی» روایت کابوسی هولناک و واقعی است که در کوچه‌پس‌کوچه‌های هر شهر و آبادی می‌خزد، روح و جان آدم‌ها را می‌خراشد و زندگی‌ها را تباه می‌کند. این کتاب مانند نامش پر از ترس، وهم و خفقان است. داستانی تکان‌دهنده که واقعیت‌های زشت آن لرزه به تن هر انسان آزاده‌ای می‌اندازد. «یوسف علیخانی» در این کتاب هنر نویسندگی خود را به اهالی ادب ایران ثابت کرده است. بیوه‌کشی یکی از آثار برتر ایرانی در ژانر معمایی، دلهره‌آور و ترسناک است. کتابی که می‌توان با شنیدنش ساعاتی از این دنیای واقعی و آشفته‌، به یک دنیای واقعی و مرموز دیگر پا گذاشت. نسخه‌ی صوتی کتاب بیوه کشی با همکاری انتشارات آموت و آوانامه با صدای نویسنده‌ی اثر منتشر شده است.

خلاصه داستان کتاب بیوه‌ کشی

اواخر دوران قاجار است. در روستای میلک گیلان «پیل آقا» و «ننه گل» دختری جوان و زیبا به نام «خوابیده خانم» دارند. «اژدر» پسرخاله‌ی خوابیده خانم، خواستگار اوست، اما زن جوان درخواست او را رد می‌کند. خوابیده با مردی به نام «بزرگ» که تازه به همان آبادی آمده ازدواج می‌کند. پس از دو سال بزرگ به طرز مرموزی ناپدید می‌شود. طبق رسم و رسوم منطقه، حالا خوابیده مجبور است با برادر کوچک‌تر همسرش ازدواج کند. بزرگ هفت برادر دارد که همه یکی یکی از بین می‌روند و خوابیده ناچار است به ترتیب با هر شش برادر ازدواج کند.

بیوه کشی؛ افشاگری بزرگ سنت‌های استثمارگرانه علیه زنان

ساختار کتاب بیوه‌کشی بسیار جالب و دقیق است. در این کتاب هفت برادر حضور دارند که نام اولین برادر «بزرگ» و نام آخرینِ آن‌ها «کوچک» است. خوابیده خانم هفت شب پشت سر هم کابوس می‌بیند. کتاب هم هفت فصل دارد و حجم هر فصل از ابتدا تا پایان کم‌تر می‌شود. تمام این اعداد و نشانه‌ها معنا و مفهومی مرموز و خاص دارد که خاصیتی اسطوره‌وار و افسانه‌ای به این داستان می‌دهد. داستان از همان ابتدا با کابوسی خون‌بار و هولناک شروع می‌شود. کابوسی که خوابیده خانم آن را هفت بار می‌بیند و باز هم معنای آن را نمی‌فهمد. شروع کتاب مثل تلنگری سنگین به جان مخاطب می‌نشیند و ناگاه او را به فضای امن و بی‌هیاهوی خانه‌ای روستایی می‌برد. روند داستان تا زمان ناپدید شدن بزرگ، آرام و روان است. اما پس از این اتفاق وحشتناک است که زندگی روی دیگر خود را به خوابیده خانم نشان می‌دهد. خوابیده خانم زنی است که انگار سال‌ها در خواب به سر می‌برد، بدون این که معنای واقعی زندگی را درک کند. او مانند شاهزاده‌ی قصه‌های پریان است که هفت برادر از پی هم می‌آیند و می‌روند، با این امید که شاید این شاهزاده‌ی غمگین و تنها بتواند بار دیگر به زندگی برگردد. اما هر هفت برادر پایانی شوم و هولناک دارند. هیچ یک از این شاهزادگان در پایان قصه‌، به خوبی و خوشی زندگی نمی‌کنند. تا زمانی که سایه‌ی سیاه و شوم خرافات و سنت‌های نخ‌نما و کهنه به جای منطق و هوشیاری، سرنوشت آدم‌ها را تعیین کند، زندگی برای خوابیده و خوابیده‌ها همین است. با این حال همین خوابیده خانم به‌رغم نامش در جایی از داستان به پا می‌خیزد و از همه بیدارتر می‌شود. تاجایی که خودش یک تنه بار تمام سختی‌ها و مصائب را به دوش می‌کشد و منشا شومی و سیاهی را پیدا می‌کند.

در تمام صفحات کتاب ردپای خرافه، جادو و طلسم دیده می‌شود. سنت‌ها و خرافات پوچ و دست‌وپاگیر در این کتاب آن‌قدر قدرتمند هستند که هیچ کس توان مقابله با آن‌ها را ندارد. علیخانی در این اثر از رنج زنانِ در بند خرافه گفته است. کسانی که کوچک‌ترین اراده‌ای در تعیین سرنوشت خود ندارد. در این کتاب می‌بینیم که حتی زنان هم علیه هم بسیج شده‌اند. «دلِ شیر مال پسرانه‌هاست نه دخترانه. دختر باید کم شیر بخورد تا کم دل و جرات‌تر شود و سر به خانه زندگی بماند». این حرف‌های «قشنگ خانم» مادرِ هفت برادر به عروسش است. علیخانی تقریبا در تمام آثارش نشان داده که به فضاها و ادبیات بومی ایران علاقه‌ی زیادی دارد. انتخاب چنین فضاهایی به انتقال حس پررمز و راز داستان کمک زیادی می‌کند. او چنان با تسلط از لهجه و اصطلاحات خاص آبادی میلک استفاده کرده که مخاطب از همان ابتدا خود را میان این آبادی و کنار مردم آن می‌بیند. توصیفات کتاب نه آن‌قدر طولانی است که ملال‌آور شود و نه آن‌قدر سرسری، که شخصیت‌ها و مکان‌ها را در ذهن مخاطب ناشناخته و گنگ باقی بگذارد. علیخانی مکان و زمانی دور را برای اتفاقات داستانش انتخاب کرده است. به این ترتیب توانسته حاشیه‌ی امنی ایجاد کند تا در فضای محافظه‌کار و اخلاق‌گرای ادبیات ایران از مسائلی حرف بزند که تاکنون کمتر گفته و شنیده شده است.

درباره یوسف علیخانی، خالق وهم و افسانه در دنیای واقعی

یوسف علیخانی همان مردی است که صدایش، صدای اعتراض یک نسل و شاید حتی تمام نسل‌های خاموش و از یادرفته است. دغدغه‌های این نویسنده چیزی فرای ماجراهای عاشقانه و روزمره در رمان‌های آپارتمانی و مدرن است. او از انسان و از درد انسان می‌نویسد. نوشته‌های او تلفیقی از واقعیت و خیال است؛ خیال‌هایی که شاید چندان هم خوشایند و دلنشین نباشند. «قدم‌بخیر مادربزرگ من بود»، «اژدهاکُشان»، «عروس بید» و «خاما» مجموعه داستان‌های کوتاه و رمان‌های علیخانی هستند. بیوه‌کشی اولین رمان این نویسنده است که پنج سال پس از انتشار اولین مجموعه داستانش منتشر شده است. این کتاب پس از انتشار، با استقبال کم‌نظیر منتقدان و مخاطبان همراه بوده است. علیخانی صاحب‌امتیاز نشر آموت، یکی از ناشران فعال در زمینه‌ی انتشار آثار ادبی و داستانی در ایران است.

در بخشی از کتاب بیوه کشی می‌شنویم

به خاطرش نیامد چه خوابی می‌دیده قبل از بیدار شدن. نگاه کرد به عجب‌ناز که نفس‌نفس می‌زد. دست کشید روی سینه‌ی بچه. بعد صورتش را چسباند به گونه‌ی دختربچه. پتو را کشید تا روی گلوی عجب‌ناز و آرام پتو را سر خودش کشید. به بزرگ نگاه کرد که عجب‌ناز بین‌شان فاصله انداخته بود. دوست داشت برود نزدیک شوهر اما فکر کرد حالا دیگر سپیدی سحر می‌زند و خواب به خواب می‌شود و بعد غضبش را سر گاو و گوسفندهای مردم خالی می‌کند؛ از بس می‌دواندشان توی بیابان.
چشمانش که رفت، کوزه آمد توی خوابش و باز چشمش سرخی دید و اژدر چشمه و سیاه چشمه و گاو چشمه و پلنگ چشمه و سرخ چشمه و زرد چشمه و سفید چشمه؛ اینقدر خون از کجای زمین می‌آمد توی سینه‌ی چشمه‌ها؟
دستش را برد لای سنگریزه‌ها؛ به هوای سنگریزه‌های همیشگی ته چاهچه جلوی چشمه. سنگ نبود. کلوخ هم نبود. توی دستش وا رفت. کشیدش بیرون. رگ و پی در هم ریخته بود. دوباره دستش را برد توی آب که نه، خونِ سرخ چشمه که ماری آمد به دستش