کتاب تقابل سیاست و صنعت در ایران شرکت چاپ و نشر بازرگانی

کتاب حاضر می‌کوشد با روشی توصیفی-تحلیلی و با بهره‌‌گیری از داده‌های کمی و کیفی به بررسی اهم موضوعات تأثیرگذار در روند توسعه صنعتی ایران پس از انقلاب بپردازد. در نوشتار حاضر اقتصاد رانتی و نفتی به‌عنوان متغیر مستقل، دولت توسعه‌گرا به‌عنوان متغیر میانجی و توسعه صنعتی به‌عنوان متغیر وابسته در نظر گرفته شده‌اند. یافته‌های کتاب حاضر نشان می‌دهد که دولت توسعه‌گرا مهم‌ترین عامل در توسعه صنعتی هر کشوری محسوب می‌شود و تا دولت در ایران خود را از لحاظ نهادی و محتوایی به تعریف دولت توسعه‌گرا نزدیک نکند آنگاه دست‌یابی به توسعه صنعتی سرابی بیش نخواهد بود. از طرف دیگر اقتصاد رانتی و نفتی مهم‌ترین مانع تحقق دولت توسعه‌گرا به شمار می‌رود و اقتصاد رانتی مانع تحقق پیش‌زمینه‌ها و نیز بروز ویژگی‌های دولت توسعه‌گرا می‌شود. دولت‌های ایران پس از انقلاب دارای عیار پایینی از توسعه‌گرایی بوده و توسعه صنعتی از اولویت‌های اصلی آنان به‌شمار نمی‌رفته است و لاجرم برنامه‌های توسعه نیز کارنامه مناسبی در باب توسعه صنعتی نداشته‌اند و کم‌رنگی توجه کمی و کیفی به سیاست صنعتی در برنامه‌های توسعه کاملاً مشهود است. برای نیل به دولت توسعه‌گرا لازم است که اولاً اصلاحات نهادی اساسی در دولت انجام شود و ثانیاً محتوا و جهت سیاست‌های دولت‌ها توسعه‌گرایانه و نه توزیعی-پوپولیستی باشد. نتیجه آنکه، مکتب نهادگرایی (نو نهادگرایی) و استراتژی توسعه صنعتی دولت توسعه‌گرا می‌تواند راهبرد مورد توجهی برای توسعه صنعتی در ایران باشد و توصیه می‌شود که دولت در ایران از یک دولت محافظه‌کار به یک دولت توسعه‌گرا گذار کند.