کتاب کارناپ جلد 7 نشر انتشارات خوارزمی

نظر کارناپ نسبت به‌منطق، بعد از اینکه سر درس فرگه حاضر شد، بتدریج اما به‌نحوی اساسی تغییر کرد. برخورد او با منطق جدید و تکمیل آن در دست مردی که استعدادی شگرف در ریاضی و فلسفه داشت، از لحاظ آیندۀ کارناپ و کارهایی که بعدها انجام داد، قطعی بود و منطق جدید برای او منشأ خرسندی فکری بی‌پایانی گردید.

کارناپ نظر منفی خود را نسبت به‌مابعدالطبیعه به‌هیچ روی با رنج درونی شدیدی اتخاذ نکرد. هر چند بعدها به‌عنوان مخالف برجستۀ مابعدالطبیعه شهرت یافت، ولی نسبت به‌آثار بعضی فلاسفۀ مابعدالطبیعه احترام و تحسین قائل بود و کارهای خود را ادامه و تکمیل آنها می‌دانست.

علاوه بر برونو باوخ که مزۀ کانت را به‌او چشانید و سلیقۀ کانت‌پسندی را در او ایجاد کرد، هرمان نوهل هم طریقۀ فهم آرای فلاسفه را بر اساس زمینه و سابقۀ فرهنگی آنها و وضع و هیأتشان را نسبت به‌زندگی، به‌او آموخت و علاقۀ او را نسبت به‌آثاری مانند «فلسفۀ حق» هگل که از نوع اشتغال اصلی او فرسنگها بدوربود برانگیخت.

بروز جنگ ۱۹۱۴ برای کارناپ مصیبت نامفهومی بود و سعی او در فهم آن وی را متوجه احساسات پوشیده‌اش بر له روحیۀ بین‌المللی و صلح‌دوستی نمود. با اینکه خدمت نظام را به‌هیچ وجه خوش نمی‌داشت به‌عنوان وظیفه آن را قبول کرد چه آن را برای نجات وطنش لازم می‌دانست. دربارۀ زندگی در جبهۀ جنگ چیز زیادی نگفته‌است، فقط دوره‌های آرام آن را ذکر کرده که در آن مدت مواد خواندنی‌اش اشعار و فرضیۀ نسبی اینشتاین بوده‌است. جنگ و سالهای وحشتناک بعد از آن در آلمان، تأثیر مشهودی بر فلسفۀ او نگذاشته‌است. اما در مورد فیلسوف معاصرش، یعنی مارتین هایدگر وضع به‌نحو دیگری بوده‌است.

-از متن کتاب-