کتاب این نیز بگذرد نشر انتشارات کتاب‌سرای نیک

تغییر فرایندِ فعالی است نیازمند تعهد و استقامت، فرایندی که ما را وامی‌دارد با حقایق ناخوشایند روبه‌رو شویم. میزان تغییراتی را که طی همین ده سال آینده در انتظار ماست دست‌کم می‌گیریم، تغییراتِ یک عمر که جای خود دارد. اگر به‌راستی به پیامدهای بعضی از تصمیماتمان فکر می‌کردیم، آیا باز همان تصمیمات را می‌گرفتیم؟ شاید نه. متأسفانه تغییر گاه خوب است و گاه بد. وقتی زندگی به گند کشیده می‌شود، می‌گوییم: «این نیز بگذرد.» و احتمالاً همین‌طور هم می‌شود، ولی مشکل کار اینجاست: وقتی زندگی بر وفق مراد است، این نیز به‌ناچار بگذرد. باید با این حقیقت تلخ روبه‌رو شویم: تغییرات زندگی فقط با مرگ پایان می‌یابد.

یک چیز قطعی است: باید سازگار شویم تا از طریق این تغییرات رشد کنیم. تحقیقات در این زمینه جای تردیدی نگذاشته است: آنان که سخت می‌کوشند همانی که هستند بمانند وقتی تغییر به آن‌ها تحمیل می‌شود، رنج بیشتری می‌کشند، از زندگی‌شان کمتر لذت می‌برند و حتی احتمال موفقیتشان کمتر است. در این راه، شجاعت لازم است. همه مایل‌اند از ناراحتی دوری گزینند و هیچ‌کس آن درد حاصل از تغییر را دوست ندارد. بارها و بارها به چشم دیده‌ام که ما انسان‌ها برای بی‌حس کردنِ خود در برابر درد به چه راه‌های خلاقانه‌ای توسل می‌جوییم، اما گریز از غم و اندوه باعث دوام هرچه بیشتر آن می‌شود. درد عامل تغییر است: اگر دورِ آن دیوار بکشیم، دست‌نخورده و زنده در وجودمان جا خوش می‌کند و رفته‌رفته احساسات دیگرمان را هم آلوده می‌کند. در حرکت از گذشته به آینده است که سازگار می‌شویم. غریزه‌ی از سر گرفتن زندگی واقعاً قدرتمند است، اما باید از سرعت خود بکاهیم، باید بین خویشتنِ قدیمی و خویشتن جدیدمان به خود فضا بدهیم. در اصطلاح روان‌درمانی، این را «خلأ زایا»[۲] می‌نامیم، دوره‌ای سرشار از ندانستن و بی‌خبری، منطقه‌ی خنثایی سرشار از بلاتکلیفی که عذاب‌آور و چه‌بسا دیوانه‌کننده است. وقتی راه را بر آن ببندیم، همان مشکلات دوباره در تمام مراحل زندگی بروز می‌کند. اگر دردِ تغییر را به جان بخریم و سازگاری را بیاموزیم، انرژی و اعتمادبه‌نفس لازم برای برداشتن گام بعدی را به دست می‌آوریم.

از زمانی که داروین نظریه‌ی انتخاب طبیعی را مطرح کرد، فهمیدیم که ما انسان‌ها برای تغییر طراحی شده‌ایم. با کمی مبالغه می‌توان گفت یا تغییر می‌کنیم یا می‌میریم. این کتاب را می‌نویسم تا آن فرایند تغییر را در طول زندگی افراد بررسی کنیم. معمولاً سخت‌ترین مراحل زندگی برای ما مراحلی‌اند که ترس و بلاتکلیفی به همراه دارند: پایان دانشگاه و قدم گذاشتن در دنیای بزرگ‌سالی، ازدواج و بچه‌داری، یائسگی در میان‌سالی، بازنشستگی و مواجهه با پیری و مشکلات جسمانیِ همراه آن. من تجربه‌های خاص افرادی را کندوکاو کرده‌ام که، حین جلسه‌های روان‌درمانی با من، این گذارها را از سر می‌گذرانند. داستان‌های مراجعانم نشان می‌دهد که تغییر حتی بعضاً برای کاردیده‌ترین افراد هم دشوار است. رشته‌ای که آن‌ها را، فارغ از سن‌وسال یا شرایط زندگی، به هم می‌پیوندد این است که هر فرد باید فعالانه روی خود کار می‌کرد تا واکنش خاص خود را به تغییر درک کند و مکانیسم‌های مقابله‌ی لازم را در خود بپرورانَد. اما اگر تغییر بخشی از رسم طبیعی جهان است، چرا بسیاری از ما در مواجهه با آن این‌قدر ضعیف و ناآماده‌ایم؟

دوست دارم این نیز بگذرد به شما در یافتن پاسخ این سؤال کمک کند و چشمتان را به روی تجربه‌ی خودتان نیز بگشاید. معتقدم بهترین راه یادگیری این است که یکدیگر را درک کنیم؛ داستان‌های بی‌پیرایه‌ی افراد تحت روان‌درمانی منبعی بسیار مفید برای این کار هستند. شاید جوانی که در کار پیدا کردن به مشکل خورده است از کاز[۳] الهام بگیرد، جوان بیست‌وچهارساله‌ای که پس از پایان دانشگاه دچار خودتردیدی و حتی بحران شد، اما بر این احساسات غلبه کرد. داستان تبدیل شدنِ واندی[۴] به آن مادری که دوست داشت باشد نشان می‌دهد که قدم‌های کوچک چگونه ممکن است نتایجی تحول‌آفرین در پی داشته باشد. این‌ها داستان‌هایی شسته‌رفته از زندگی‌های بزک‌کرده نیست؛ می‌خواهم واقعیت را بگویم، که زندگی چقدر سخت است. می‌خواهم در کنارِ لحظه‌های باشکوه لذت، حالاتِ پریشانی و غصه را نیز نشان بدهم تا با هم ببینیم انسان‌های مختلف چگونه با عمل ساده‌ی صحبت کردن و شنیده شدن، راه‌هایی یافتند تا دوره‌های سخت را پشت‌سر بگذارند، آسیب نبینند و حتی شکوفا شوند.

-متن از مقدمه کتاب-