کتاب کتابی که نمی خواستم نشر چشمه

لکه‌های روی پوستت را ببین روحم را گرسنه از سرزمینت‌ نمی‌برم و بر مشامِ نادیده‌ بخار می‌وزد. این‌که در شب‌ از آن می‌دوی من است آن‌قدر ترسیده در آن مکث‌های بلند که بگوید دوستم نداشته باشی عجوزه می‌میرم اما در آن‌ِ واحد مقدس و تنهاست کسی که در این من قرار بود برایت پیامبری کند‌.