کتاب اصول و تکنیک‌های داستان‌نویسی نوین در جهان جلد 1 نشر گیوا

فردریش ویلهلم هگل فیلسوف تاریخ آلمانی در کتاب فلسفه هنر خود، رمان را حماسه عصر مدرن می‌نامد. در واقع هگل با این بیان می‌کوشد تا بر پیوند و نزدیکی رمان به عنوان یک صورت ادبی باعصر مدرن تاکید نماید. در خصوص نسبت وارتباط میان ادوار تاریخی وصور مختلف هنری و ادبی می‌توان گفت: همان‌گونه که درام و به ویژه درام تراژیک به عنوان صورت ادبی غالب بر تمدن کلاسیک یونان باستان ظاهر شده بود؛ تمدنی که از قرن ۷ و ۸ ق.م آغاز و تا قرن ۳ ق.م، آغاز دوره‌ی یونانی‌مآبی ادامه می‌یابد. همچنین همان‌گونه که رمانس را می‌توان صورت ادبی غالب بر قرون وسطی؛ به ویژه در دوره‌ی پایانی آن از حدود قرن ۱۲م به بعد دانست، رمان را نیز می‌توان صورت ادبی اصلی و غالب در دوران مدرن به شمار آورد که البته با سروانتس و دون‌کیشوت او؛ به عنوان اثری ادبی که تقریباً برخی از شاخص‌های اصلی رمان را داشته و می‌توان آن را مبدا و سرآغاز نگارش رمان در معنای فنی و اصطلاحی و ادبی کلمه دانست. در اوایل قرن هفدهم؛ سال انتشار متن کامل دون‌کیشوت سال ۱۶۱۵م است، آغاز می‌شود و در قرن هجدهم و در آثار ادبی نویسندگان چون دانیل دوفو؛ با دو کتاب معروف رابینسون کروزوئه و مل فلاندرز و ساموئل ریچاردسون؛ با آثاری نظیرپاملا و بعدها کلاریسا و هنری فیلدینگ؛ با رمان معروف تام جونز تداوم و تطور می‌یابد و در نهایت در قرن نوزدهم به پختگی می‌رسد. رمان چیست؟ برای بررسی تئوریک مفهوم رمان و ارکان نظری آن می‌توان بحث را با مروری بر برخی تعاریف ارائه شده از آن آغاز کرد.. در کتاب فرهنگ اصطلاحات ادبی در این باره چنین آمده است: Novel (رمان، داستان) کلمه‌ای که از Novella در ایتالیایی به معنی گزارش و قصه گرفته شده است. امروز رمان به عنوان سومین نوع بزرگ ادبی ژانر بعد از شعر و نمایشنامه است. رمان در واقع داستان‌های منثور بلند را گویند که شامل هر نوع طرح داستان مانند تراژیک، کمیک و غیره و استفاده از تمام سبک‌های نگارشی و طرقی است که با موضوع‌های آنها (از هجوآمیز گرفته تا احساساتی) سروکار دارد و همچنین نشان دادن ظرفیتی برای پوشاندن هر موضوع خیالی با تمام نظرگاه است. رمان از داستان مهیج عامه‌پسند به اثر ادبی خاصی تبدیل شده است. ظرفیت آن برای جذب سبک‌های دیگر ادبی، آزادی آن برای توسعه از هر جهت و تغییرپذیری آن سبب شده که رمان شکل ادبی جدید و مهمی شود. این کیفیت جامع، تعریف دقیق یا سودمند را غیرممکن می‌کند. زمان، داستان منثور بلندی است که تقریباً برشخصیت و‌ حادثه متمرکز است وهمواره شامل طرح است. دون‌کیشوت اثر سروانتس شاید مهم‌ترین رمان اولیه باشد. در فرهنگ ادبیات و نقد تالیف جی. ای. کادن ذیل عنوان رمان (Novel) چنین آمده است: مشتق از نوولای ایتالیایی به معنی حکایت وتکه‌های خبری و اکنون به انواع نوشته‌هایی گفته می‌شود که تنها نقطه مشترکشان قطعات گسترده نثر داستانی است. اندازه رمان بسیار متغیر است وبحث‌های مفصلی در مورد طول رمان و اینکه از چه حدی به بعد رمان دیگر رمان یا داستان کوتاه بلند با رمان کوتاه یا نوولا نیست، صورت گرفته است. در این مورد قواعد معدودی وجود دارد. رمان یک قالب داستانی یا روایت منثور است که شامل شخصیت‌ها، عمل و‌ حادثه و شاید یک طرح است. در واقع نوشتن داستان بدون نوعی طرح حتی طرحی مبهم وکم رنگ بسیار دشوار است. خواننده چنان نیازی به طرح در داستان دارد (نیاز به دانستن اینکه بعد چه می‌شود) که دنبال طرحی می‌گردد و لو اینکه حتی طرحی درکار نباشد. وانگهی خواننده به زودی به یک یا چند شخصیت علاقه‌مند می‌شود (به سختی می‌توان رمانی بدون نوع یا انواعی از شخصیت تصور کرد) و می‌خواهد بداند بعد چه برسرشان می‌آید وبپرسد چرا، کی وکجا؟ پس داستان طرحی دارد. حادثه و شخصیت تفکیک ناپذیرند. همان طور که جیمز اشاره می‌کند: شخصیت چیست جز حتمیت حادثه؟ حادثه چیست جز تصویر شخصیت؟ رمانس سرانجام به رمان تغییر نام داد که در بیشتر زبان‌های اروپایی معادل نوول انگلیسی است.

-از مقدمه کتاب-