کتاب نگاهی به توانبخشی شناختی با تمرکز براختلال نقص توجه - بیش فعالی نشر پادینا

توانبخشی شناختی به مدت طولانی ذهن عصب روانشناسان و متخصصین را به خود مشغول ساخته است. با افزایش تعداد آسیب­های مغزی در طی جنگ جهانی اول و دوم، دانشمندان برجسته­ای مثل گلدشتاین، لوریا، زانگ ویل برنامه­های درمانی را برای سربازانی که ضایعه مغزی داشتند ایجاد کردند. هریک از این محققین با این موضوع که چگونه توانبخشی انجام بگیرد، دل مشغول بودند. همچنان که گلدشتاین می­گوید: آیا ما صرفاً باید به بیمار کمک کنیم تا ظرفیت کارکرد از دست داده خود را بازیابد یا او باید یاد بگیرد که با دیگر کارکردها آن را جبران کند. به عبارت دیگر آیا توانبخشی بر این هدف استوار است که کارکرد شناختی آسیب دیده را ترمیم کند یا شیوه­هایی جبرانی یا جایگزین کارکرد را ایجاد کند.

یک مجموعه از تمرین­های اختصاصی برای ترمیم مهارت­های شناختی ایجاد کردند. فراوانی زیاد نقص­های شناختی بعد از ضایعه مغزی مخصوصاً بعد از ضایعه مغزی تروماتیک و اهمیت ترمیم توجه، اکنون به طورگسترده­ای شناخته شده است.

در حال حاضر، درمانگران عمدتاً از یکی از رویکردها برای توانبخشی­های شناختی بعد از ضایعه مغزی استفاده می­کنند. یک رویکرد درمانی کوشش می­کند که مستقیماً کارکردشناختی آسیب دیده را دوباره آموزش دهد. منطق زیربنای این رویکرد این عقیده است که تمرین بر روی تکالیف انتخاب شده باعث بهبود مدارهای نورونی آسیب دیده می­شود. در ترمیم مشکلات توجه فرض براین است که توانایی­های توجهی به وسیله فراهم آوردن فرصت­هایدارای ساختار برای تمرین کردن جنبه­های مختلف توجه بهبود می­یابند. درمان شامل تمرین­های مکرر یک سری از تکالیفی است که نیازمند توجه با سطوح متفاوت است. فرض بر این است که فعال کردن مکرر و تحریک مداوم سیستم­های توجه باعث تغییر در ظرفیت شناختی می­شود که این خود به نظر نشان دهنده تغییرات زیربنایی در فعالیت نورونی است.