کتاب دیوان اشعار ابهری نشر بیکران دانش

یکی از ابعاد روح ناشناخته‌ی بشر درک زیبایی‌ها و گرایش همراه با لذّت به سوی آنهاست و یکی از انواع ملموس و مسموع زیبایی‌ها، سخن منظوم و شعر است.

بشر به صورت فطری از ابتدا میان سخن ساده و سخنان مسجّع و مقفّی فرق می‌گذاشت. از شنیدن و خلق سخنان منظّم و موزون لذّت می‌برد. و چون این حسّ و گرایش در خمیره‌ی وجودی و ذات انسان بود، لذا همه‌ی انسان‌ها در همه‌ی زمانها و مکانها اگرچه به صورت ابتدائی و ساده به شعر علاقه نشان می‌دادند، برای همین غم‌ها و دردها، شادی‌ها و امیدها، پیروزی‌ها و شکست‌ها و عشق و نفرت خود را در قالب اشعار و ترانه‌ها، غزل‌ها و قصیده‌ها می‌ریختند و چون این اشعار برایشان ارزش فراوانی داشت، آنها را چون جواهرات گرانبها در گنجینه‌های ذهن خود نسل به نسل حفظ و نگهداری می‌کردند.

پس ارزش شعر و شاعری برهیچ کس پوشیده نیست. اما چرا قرآن حکیم آن را شایسته‌ی مقام رسالت نمی‌داند (وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا ینبَغِی لَهُ).

علّتش نه آن است که شعر زشت ومذموم است. بلکه قرآن اوّلاً شعری را که در ذهن منکران رسالت بود وآن سخنان منظوم بی‌محتوا و یا سخنان منظوم با محتوای منفی نفسانی و شیطانی و حیوانی بوده (که بی‌محابا و بدون شرم از زن و شراب و غارت و کشتار بحث می‌کرده) مورد مذمّت قرار می‌دهد و آن را سزاوار مقام مقدّس و رفیع رسالت نمی‌بیند.