کتاب چهل حدیث در فضیلت نماز نشر انتشارات نظری

نماز واجبی بزرگ در دین اسلام است که خداوند در آیات متعددی از آخرین کتاب آسمانی اش قرآن مجید که هرگز باطل به آن راه نداشته و از جانب خداوند حکیم و بلند مرتبه فرستاده شده است، در اهمیت آن و ضرورت به پا داشتن این ستون برجسته که قوام دین داری و دین باوری به آن بستگی دارد، سخن گفته و مردم را به اهمیت آن توجه داده است. نماز تکلیفی سترگ بر گردن همه ی مکلفان است که در هیچ زمانی (حتی در حال بیماری، جهاد، سفر و...) از انسان ساقط نشده و هرگز جایگزین دیگری نخواهد داشت. نماز برترین فریضه ها و واجبات دینی (پس از معرفت و شناخت خداوند متعال به عنوان رکن و اساس دین داری) شمرده می شود و پس از توحید، چیزی از فرائض الهی به اهمیت آن نمی رسد. نماز موجب تقرب جستن افراد پارسا به پروردگار جهانیان بوده و آخرین سفارش پیامبران الهی(ع) و درخواست آنان از امت هایشان محسوب می گردد؛ این سخن بدان معناست که نماز از نگاه پیامبران(ع) که پیام آوران وحی خداوند و فرستادگان پروردگار به سوی بشر برای راهنمایی به راه صواب و نیک بختی در دنیا و آخرت بوده اند، از چنان اهمیت و اعتباری برخوردار است که آخرین خواسته ی انبیاء(ع) از پیروانشان، به پاداشتن نماز و مداومت بر انجام این فریضه ی تاثیرگذار است. نمازهای پنج گانه که توسط مومنان خداباور اقامه می گردد (البته به شرط آنکه با اخلاص و برای جلب رضایت الهی به جای آورده شود)، به نهری تشبیه گردیده است که همه ی آلودگی ها، پلشتی، زشتی ها و بدی ها را با خود شسته و پاک و مطهر می گرداند. تا زمانی که انسان مسلمان بر انجام این فریضه ی بی بدیل الهی اصرار ورزیده و آن را به درستی به جای آورد، نیرنگ های شیطان در او چندان کارگر نمی افتد؛ اما اگر زمانی انسان از نماز جدا شده و آن را ترک گوید، شیطان بر انحراف انسان طمع کرده و تلاش خود را برای به دام انداختن این انسان بدون پناه (که از بزرگترین پناهگاه که همان نماز و انس با خداوند بلند مرتبه است، خود را خارج کرده) مضاعف می گرداند. به دیگر سخن نماز همانند دژی مستحکم و نفوذ ناپذیر عمل می کند که جلوی تحرکات مخربانه ی شیطان را گرفته و از پرتاب شدن انسان به دامان ابلیس ممانعت به عمل می آورد. از این رو نماز از کارهای زشت، منکرات و بدی ها باز داشته و حصن نفوذ ناپذیری است که مانع نفوذ و ترکتازی بزرگترین دشمن انسان (شیطان) می گردد. در روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت(ع)، نماز در کنار جهاد در راه خدا و نیکی به پدر و مادر، برترین و با فضیلت ترین کارها نزد خداوند شمرده شده است. نماز، آتش قهر خداوند جبار را خاموش کرده و اسباب بخشش و خشنودی خداوند را فراهم می آورد. پیشوایان معصوم(ع) که همه ی زندگی شان برای پیروان مکتب رهایی بخش اهل بیت(ع) الگو و اسوه است، در هنگام نماز دچار حالاتی شگفت انگیز می شدند و حتی رنگ رخسارشان تغییر می کرد و در نماز، چنان حالی بر آنان(ع) مستولی می گشت که گویا با کسی سخن می گویند که او را می بینند. انس پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت طاهرینش(ع) به نماز بیشتر از آن است که در این مختصر گنجانده شود؛ در این مختصر تنها به عبادت سالار شهیدان(ع) در کربلا اشاره می شود که به گواهی تاریخ، حتی در سخت ترین شرایط که نبرد سهمگین روز عاشوراء در شرایطی نابرابر بوده است، از نماز غافل نگردید و با وجود تیرهای فراوانی که از سوی دشمنان به سوی آن حضرت(ع) باریده می شد، نماز را به جای آورد و از مناجات با پروردگار جهانیان، صرف نظر ننمود.