فرهنگ و هنر شکوهمند ایرانزمین از عصر باستان تا دوران معاصر، همواره مورد تحسین مستشرقین و پژوهشگران بیگانه قرار گرفته است. اگرچه چهرههای درخشانی همچون ابوعلیسینا، ابو ریحان بیرونی، حکیم عمر خیّام نیشابوری، محمد زکریّای رازی، خواجه نصیرالدین طوسی، امام محمد غزالی، فارابی و... من اعتقاد دارم که راه گردآوری و پژوهش در فرهنگ یک مرز و بوم همین خواهد بود و امیدوارم که این روش معرفی شاعران بروجردی خوبی هایی به همراه داشته باشد و براین امر واقفم که از کمی و کاستی هایی هم همراه خواهد بود. در حوزههای گوناگون؛ از طب، فلسفه و جغرافیا گرفته تا ریاضیات، هیئت، نجوم و... کماکان مورد نقد و بررسی قرار میگیرند و موسیقیدانان باستانی بزرگی نظیر باربد، نکیسا، رامتین و بامشاد در زمرهی نوابغ تکرار نشدنی تاریخ موسیقی جهان میباشند؛ امّا، استعداد حیرتآور ایرانیان در سرودن شعر کلاسیک و ظهور چهرههای تابناکی مانند حکیم فردوسی، نظامی، مولوی، سعدی؛ به ترتیب در اشعار حماسی، عاشقانه، عارفانه و اخلاقی؛ به هنر شاعری، منزلت متداومی بخشید که دیگر هنرها از آن بی بهره ماندند و به مرور زمان آوازهی شاعران بزرگ ایرانی مرزهای کشورمان را در هم نوردید و ماهیتی فرا ملی به خود گرفت. تا جایی که امروزه هرگاه در محافل بینالمللی سخنی از فرهنگ ایرانی به میان میآید، قبل از هنری بیدرنگ هنر شاعری را به اذهان متبادر میگرداند.