تاریخ انقلاب اسلامی ایران را از نخستین طلیعۀ آن تا امروز میتوان به مثابه روایتی از پایداری و مقاومت یک ملت بر سر موجودیت، استقلال و هویت خود قرائت کرد. این حقیقت در طول بیش از چهار دهۀ اخیر خود را به انحاء و شیوههای گوناگون ظاهر کرده است: در دفاع جانانه در برابر تهاجم نظامی دشمن، در حفظ وحدت و یکپارچگی در برابر توطئههای پیچیده و فتنههای مهیب، در تعاون و همیاری در رنجها و مصائب حاصل از بلایای طبیعی و سوانح غیرطبیعی، در تاب آوری شگفتآور در برابر سختترین فشارهای ظالمانۀ نظام سلطۀ جهانی و شرایط دشوار اقتصادی حاصل از آن و نهایتاً در زنده نگه داشتن شعلۀ ایمان و هویت دینی و محبت ولایی در برابر طوفانهای ایمانسوز و ولایتزدای روزگار سیطرۀ تمدن مدرن غربی بر ذهن و زبان و زندگی ساکنان کرۀ ارض. همۀ این موارد و دیگر نمودها و قلمروهای حقیقت پایداری در ایران پسا انقلابی، هر یک هزاران و بل دهها و صدها هزار روایت و حکایت در بطن خود دارند که به رغم تلاشها و مجاهدتهای فراوان اهالی فرهنگ و ادب و هنر انقلاب، شاید از هر هزارِ آنها یکی به درستی ثبت و روایت نشده باشد.
شرایط در قلمروی علوم انسانی از این هم وخیمتر است. غلبۀ کلیشهها و مضامین واراداتی موجب شده تا بخش اعظم کارهای صورت گرفته در قلمروی این علوم در برقراری تعاملی درست و معنادار با این مهمترین واقعیت انسانی و اجتماعی تاریخ معاصر ناکام بمانند؛ در اغلب موارد تحقیقات و نظرورزیها با نوعی بی التفاتی نسبت به این مخزن عظیم به امور و دغدغههای دیگری میپردازند و در موارد معدود دیگر نیز این تجربهها و واقعیتها را ذیل نظامهای نظری و مفهومی ترجمهای از اصالت و غنای حقیقی انداخته و دچار بدفهمی و سوء تعبیر میکنند.
پژوهش پیشرو با عنوان «هستی شناسی پایداری» تلاشی بوممدار در نظریهپردازی علومانسانی کشورمان است که راه خود را نخست با معرفی پدیدۀ پایداری در ایرانِ چهار دهۀ گذشته میآغازد و با تبیین، توصیف و تحلیل پدیدۀ اجتماعیِ گفتمان انقلاب/ مقاومت و پیامدهای آن و نیز طرح هستیشناسی و دانش مقاومت گامی دیگر بر میدارد و در پرتو این اقدام موشکافانه، رهیافتی نظری برای تحول علومانسانی کشورمان از طریق وارسی علم و اندیشه ارائه میدهد. این اتفاق در گذر از دو صافی تراث حکمی پیشینیان ما ایرانیها و نیز سنت فرهنگی- فلسفی یک و نیم سدهای منتقد غرب بر پارادایم حاکم بر دانش غربی، رخ میدهد؛ بدینسان از نظریههای هستیشناسی و انسانشناسی بهره گرفته شده و راهکارهای تازۀ بهدستآمده به جامعه فکری و علمی کشور عرضه میشود.