کتاب شَعشَعِۀ مُناجاتِ شَعبانیّه نشر امید ایرانیان

مناجات شعبانیه، چشمۀ آب حیات و پرتو شعشعه ذات است؛ نقش پرند پروازِ انسانِ عاشق کاملِ منقطع تا «قابَ قَوْسَیْنَ اَو اَدْنی» است. علامه سید محمد حسین طباطبایی رضوان الله تعالی علیه، که از حسنات زمانه ما بود، در رساله الولایه، که رساله‌ای بی‌نظیر در شناخت معارف و عرفان اسلامی‌ست؛ وصفی بسیار مهم درباره مناجات شعبانیه نوشته‌‌اند: «و هِیَ جامِعَةٌ لِلْمُقَدّمَةِ و ذی المُقَدَّمَة جَمیعاً، اَعنی السُلوک و الشُّهود.» تعریف و وصف جامعی‌ست، آن هم با اقتصاد کلمه‌ای که رساله الولایه به آن ممتاز و متمایز است. میرزا جواد ملکی تبریزی در فصل هشتم کتاب «المراقبات» درباره مناجات شعبانیه، نکات لطیف و قابل توجهی نوشته‌اند. اشاره می‌کنند که امیر مؤمنان، امام علی علیه السلام، در طول عمر خویش، ماه شعبان را روزه می‌گرفت. از پیامبر اسلام شنیده بود که شعبان ماه من است. میرزا جواد ملکی تبریزی، معتقد بود که قدر مناجات شعبانیه چنان که شایسته است، شناخته نشده است: «مناجات شعبانیّة و هی مناجاه عزیزةٌ علی اَهْلِهِ یُحِبّونها و یَسْتَأنِسُونَ بِشَعْبان لاَجْلِها، بَلْ یَنْظُرُونَ و یَشْتاقُونَ لِمَجییء شَعْبان و فِیْهِ عُلومٌ جَمَّة... و دلالاتٌ صریحةٌ و واضحةٌ فی معنی لِقاءِالله و قُربِهِ و النَّظرِ اِلَیْهِ.»