کتاب دشت سیراب نشر انتشارات نسل روشن

مرا امیدی نیست؛ به آینده، به روزهای سپید! به خفتن ها؛ مثل خواب یک کودک. به پرواز در آمدن و رقصیدن؛ همانند یک بادبادک. دیگر امیدی در تن خسته ام نیست؛ خسته از نبودن‌ها و نرسیدن هایت، و گوش جان سپردن به زبان شیرین دلت که جان می بخشید به این جسم بی‌جان! و تازه می کرد، حیات و روح و روانم را. مرا امیدی نیست؛ که مثل یک دستمال، خشک کند چشمان ترم را و ملاطفتی باشد، بر جسم و روح این خسته ی بی بال و پر و حال دلم را کمی بهتر کند. نیست دیگر امیدی؛ نیست!