من امروز درباره انرژی و آب و هوا می خواهم صحبت کنم. و این شاید کمی غیر منتظره باشد به این دلیل که کار اصلی من در موسسه ی خیریه بیشتر درباره واکسن ها و بذر گیاهان است، درباره ی نوآوری ها و کمک هایی است که باید برای بهتر کردن زندگی دو میلیارد فقیر جهان بکنیم. نه تنها انرژی و آب وهوا به شدت برای این افراد مهم است، بلکه برای آن ها از همه مردم دنیا مهم تر است. آب و هوای بد به معنی سال های بدون محصول است. گاهی بارش بیش از حد و گاهی بارش کم خواهد بود. شرایط به صورتی تغییر خواهد کرد که محیط زندگی آسیب پذیرشان توانایی تامین آن ها را نخواهد داشت. که موجب بروز گرسنگی خواهد شد و در نتیجه بلاتکلیفی و آشوب پدید خواهد آمد. پس تغییرات آب و هوا برای آن ها خیلی بد خواهد بود.
همچنین بهای انرژی برای آن ها خیلی مهم است. در واقع اگر شما بخواهید تنها با کم کردن قیمت یک کالا، فقر را کاهش دهید، بی شک انرژی را انتخاب خواهید کرد. بهای انرژی در طول زمان در دراز مدت کاهش داشته است. در واقع تمدن پیشرفته کنونی بر پایه ی مزایای انرژی بنا شده است. انقلاب زغال سنگ سوخت انقلاب صنعتی را تامین کرد و حتی در قرن بیستم ما شاهد کاهش چشم گیر در بهای الکتریسته بودیم. و به همین دلیل ما یخچال و تهویه مطبوع و... داریم و می توانیم مواد مدرن بسازیم و خیلی کارهای دیگر انجام دهیم. ما در دنیای ثروتمند بخاطر الکتریسته در شرایط فوق العاده ای هستیم. ولی اگر بخواهیم قیمت انرژی را کاهش بدهیم -- فرض کنید بخواهیم قیمت را نصف کنیم -- با محدودیت جدیدی روبرو خواهیم شد. و این محدودیت با دی اکسید کربن در ارتباط است.
دی اکسید کربن باعث گرم شدن کره زمین شده است. و در واقع معادله دی اکسید کربن خیلی معادله سر راستی است. جمع شدن دی اکسید کربن منتشر شده، باعث بالا رفتن دمای زمین می شود و دمای بالای زمین تاثیرات منفی شدیدی دارد. تاثیرات آب و هوایی و بدتر از آن تاثیرات غیر مستقیم بر اکوسیستم طبیعی که توانایی سازگاری با این تغییرات سریع را ندارد و حاصل آن نابودی این اکوسیستم است.
درباره ی این که دقیقا چه مقدار افزایش گرما در اثر انتشار چه مقدار دی اکسید کربن روی خواهد داد و بازخورد مثبت آن چه خواهد بود، تردید هایی وجود دارد. و همین طور تردیدهایی درباره این که این تاثییرات چه قدر زیان بار خواهند بود وجود دارد اما بی شک این تاثیرات به شدت بد خواهند بود. من به دفعات از دانشمندان برجسته در این رشته این سوال را پرسیده ام که آیا ما حتما باید میزان انتشار دی اکسید کربن را به صفر برسانیم؟ آیا ما نمی توانیم تنها با کاهش آن تا نصف و یا یک چهارم مشکل را حل کنیم؟ و جواب این است که تا وقتی ما میزان انتشار دی اکسید کربن را به صفر نرسانیم دمای هوا همچنان افزایش خواهد یافت.و این مشکل بزرگی است. این مشکل خیلی متفاوت است با این که مثلا ما بگوییم که یک کامیون با ارتفاع ۳.۵ متر داریم و می خواهیم با فشار آوردن آن از زیر یک پل ۳ متری عبور دهیم. این مسئله ای است که حتما باید به صفر برسد.
ما سالانه مقدار زیادی دی اکسید کربن منتشر می کنیم، بیش از ۲۶ میلیارد تن. به ازای هر آمریکایی حدود ۲۰ تن. در مورد افرادی که در کشورهای فقیر زندگی می کنند این رقم کمتر از یک تن در سال است. به طور میانگین حدود پنج تن برای هر نفر روی کره زمین. ما باید هر جور که هست تغییراتی ایجاد کنیم تا این عدد را به صفر برسانیم. این عدد به طور پیوسته رشد داشته است. تنها تغییرات شدید اقتصادی بوده است که توانسته است تنها کمی از رشد آن جلوگیری کند. در نتیجه ما باید از یک رشد شدید به نوعی سقوط به سمت صفر دست پیدا کنیم.