حریم خصوصی که از مفاهیم مهم در حقوق مدرن میباشد، میتوان آن را یکی از بنیادیترین و اساسیترین حقوق اخلاقی تلقی کرد که با شخصیت انسان ارتباط تنگاتنگی دارد. نقض این حریم، باعث ناامنی روانی و اجتماعی انسانها از هر قشر و ردهای میشود و میتواند پیامدهای جبرانناپذیری به همراه داشته باشد. حمایت از این حریم، از ضرورتهای جدید حقوقی میباشد، که با توسعه فناوریهای ارتباطی اهمیت بیشتری یافته است، تا جایی که اسناد بینالمللی هم متوجه این موضوع شدهاند و موادی را بر این مهم اختصاص دادهاند. لذا، به نظر میرسد که علیرغم اهمیت این حق، بهعنوان یک اصل تضمینشده، در قوانین بسیاری از کشورها، هنوز در قوانین ایران جایگاه اصلی خود را پیدا نکرده است؛ چرا که بهصورت مشخص و صریح حمایت نشده است و بهطور ضمنی و در بطن سایر قواعد حقوقی ایران، هرچند بهصورت ناقص مورد حمایت قرار گرفتهاند، و تنها منبعی که به طور صریح بر حمایت از حریم خصوصی در نظام حقوقی ایران تأکید دارد، میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی است که دولت ایران به آن ملحق شده است. در چنینوضعی، علاوهبرآنکه تدوین قانون حمایت از حریم خصوصی برای رفع خلاء قانونی در اینباره ضرورت دارد، همچنین، آگاهی دادن و اطلاعرسانی درباره مفاهیم و مصادیق آن و تجربیات سایر کشورها در زمینه حمایت از حق حریم خصوصی، مطالعه تطبیقی قلمرو دخالت دولتها نسبت به حریم خصوصی افراد، سیاست کشورها در قبال ماهواره و اینترنت نیز میتواند تأثیر مهمی در مشخص شدن جایگاه این حق در روابط فردی و اجتماعی داشته باشد.