سعید بیابانکی شاعر و طنزپرداز ایرانی متولد 1347 در خمینیشهر اصفهان است. او در رشته مهندسی كامپیوتر در دانشگاه اصفهان تحصیل کرده و عضو شورای سیاستگذاری جشنواره شعر فجر بوده است و بیشتر اشعارش طنز و جنبهی مذهبی دارد. بیابانکی اشعاری دربارهی زندگی شهدا هم سروده است و بارها برای اشعار خود موفق به دریافت جوایز بسیاری شده است. بیابانکی برگزیده سومین جشنواره شعر فجر هم شده است. از سعید بیابانکی تاکنون کتابn>های بسیاری منتشرشده که بسیار مورد استقبال قرار گرفته است. این شاعر ایرانی هماکنون عضو شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. بیابانكی بیشتر شعرهای خود را به سبک غزل، رباعی و... سروده و در قالب سپید هم شعر دارد.
سعید بیابانکی دربارهی کودکی و نیاکان خود گفته است: «نیاکان ما ساکن منطقه بیابانک، با مرکزیت خور بودند که از کویر مصر به شهر سده در اصفهان کوچ کردند و من در این شهر متولد شدم. از سویی، اجداد ما به یغمای جندقی، شاعر قرن سیزدهم میرسند. شهر سده علیرغم مساحت کم و جمعیت اندک، عده زیادی شاعر خوب دارد از جمله دو شاعر در ادبیات کلاسیک به نامهای سروش اصفهانی که شاعر دوره قاجار بوده است و میرزا نعیم که کمی بعد از سروش اصفهانی میزیسته و بهاریهای معروف به نام هفت میوه دارد». او در ادامه از علاقهمندی خود به شعر را بهصورت تفننی و هنگامیکه دانشآموز بودم، شروع کردم؛ تفننی به این معنی که با شرکت در یک مسابقه، برای نخستین بار شعری سرودم و با کمال تعجب دیدم که شعرم برگزیده آن مسابقه شد و چند روز بعد اصغر حاجحیدری متخلص به خواسته که از شاعران خوب اصفهان بود، از من خواست که شعرم را در کتابخانه عمومی شهر بخوانم. پس از آن اتفاق، مواجهه جدیتری با شعر پیدا کردم و از زمان دانشجویی به بعد، شعر جزئی از زندگیام شد.» او از سال ۱۳۶۴ به شکل جدی شروع به سرودن شعر کرد. به گفتهی بیابانکی اصغر خواسته نخستین کسی بود که او را با دنیای شعر آشنا کرد. خسرو احتشامی، قیصر امینپور و سیدحسن حسینی هم از جمله شاعرانی بودند که سعید بیابانکی برای سرودن شعر از آنها تاثیر گرفته بود. بیابانکی با اشاره به اینکه شعرهایش اغلب در قالب غزل و چهارپاره است، گفت: «شروع شاعریام همزمان با دوران جنگ بود و به طور طبیعی مضمون بیشتر شعرهایم جنگ بود. در آن زمان، در انجمن سروش جلسات شعرخوانی داشتیم و پس از مدتی قرار شد که یک کنگره شعر سالانه برگزار کنیم. خوشبختانه این کنگره با استقبال چشمگیری مواجه شد و تا ۱۸ سال ادامه یافت.»
همکاری با نشریات مختلف از جمله جام جم، همشهری و فصلنامه شعر حوزه هنری از سوابق رسانهای بیابانکی به شمار میرود. او اولین کتاب شعر خود را در سال ۱۳۶۹ منتشر کرد. بیابانکی به سبک کلاسیک شعر میگوید و در حوزه شعر و نثر طنز چهار مجموعه مستقل دارد. «رد پایی بر برف»، «نیمی از خورشید»، «نه تورنجی نه اناری» از کتابهای او هستند. بیابانکی در زمینه شعر كودك نیز پنج كتاب منتشر کرده است. شعری از او به نام زنده رود در کتاب فارسی دوره راهنمایی قدیم هم به چاپ رسید. بیابانکی هماکنون بهعنوان مدیر دفتر ترانه و سرود آفرینشهای ادبی با حوزه هنری همكاری دارد.
هاشم کرونی در نوشتهای اظهار داشت که «در آثار بیابانکی کشمکش درونی، افسوس و دریغ مشاهده میشود.» از ویژگیهای اشعار بیابانکی آمیختن احساس زندگی و بازندگی باهم است. کرونی میگوید «سرودههای دلنشین مذهبی» بیابانکی دلیل اصلی شهرت اوست. درحقیقت شعرهای بیابانکی از نظر تکنیک و زبان ساختار قوی دارند.
بیابانکی در قالبهای سنتی و سپید شعرهای زیادی سروده است اما بیشتر اشعار او در قالب غزل و چارپاره هستند. چارپارههای او به تعبیر منتقدان از نمونههای برتر چارپاره در سالهای پس از انقلاب به شمار میآیند. علی موسوی گرمارودی معتقد است چارپارههای بیابانکی در کتاب سنگچین از بهترین چارپارههای شاعران دهه چهل و پنجاه به مراتب بهتر است. در چارپارههای بیابانکی مفاهیمی مثل عشق، مذهب زندگی شهدا مسائل اجتماعی و تاریخی و احیای خرده فرهنگها نقش پررنگی دارند. بیابانکی در زمینه شعرهای عاشقانه آیینی و اجتماعی و طنز هم آثار مشهوری دارد.
«رد پایی بر برف»
«نیمی از خورشید»
«نه ترنجی نه اناری»
«نامههای کوفی»
«سنگچین»
«یلدا»
«هی شعر تر انگیزد؛ مجموعه شعر طنز»
«سکته ملیح»
«چقدر پنجره؛ گزیده غزل»
«جامهدران»
«لبخندهای مستند؛ نثرهای کوتاه طنز»