همه ما با این جمله که «بهشت زیر پای مادران است» آشنا هستیم. بارها و بارها این جمله را شنیده ایم. هزاران شعر در وصف مادر سروده شده اند،صدها فیلم و سریال تولید شده، تعداد زیادی کتاب و رمان نوشته شده و همه در مورد خوبی ها،فداکاری ها،از جان گذشتگی ها و ایثارگری های مادران متن های طولانی نوشته و طی سال های مختلف منتشر کرده اند و فرهنگ خوب و پسندیده احترام به مادر را پرورش دادند، این تولید کنندگان محتوا بصورت نفس گیر تلاش کردند تا جایگاه مادر را به مردم نشان دهند. در فرهنگ های مختلف، احترام به بزرگتر ها یکی از نکات مهم فرزند پروری است.
مادران موجودات ظریف و مهربانی هستند که در طول زندگی خود از علایق،خواسته ها و آرزوهایشان برای آسایش و آرامش فرزندانشان گذشته اند.
آن ها رویاهایشان را فراموش کردند تا به رویاهای فرزندانشان جامه عمل بپوشانند.
آن ها تمام رویاهای از دست رفته خود را در موفقیت فرزندانشان می بینند. تمام تلاششان را می کنند تا فرزندانشان را هرچه بیشتر به خوشبختی و سعادت نزدیک کنند.
آن ها سعی می کنند تمام خصایص انسانی از جمله محبت کردن به پدر و مادر را در کودکان خود پرورش دهند.
از سختی های دوران بارداری گرفته تا رنج مراقبت کردن از کودکان نوپا همه به عهده مادران بوده و این رنج ها و مشقت ها در سراسر زندگی شان ادامه خواهند داشت.
نگهداری و مراقبت از شما در زمان بیماری،گوش سپردن به حرف ها و شکایت هایتان در زمان گرفتاری ها همه به عهده مادران شما بوده است.
مادران نازنین ما بر خلاف ظاهر ظریف شان دارای توانمندی ها و قدرت های زیادی هستند،آن ها توانایی مبارزه با مشکلات و دفاع از فرزندانشان در برابر ناملایمات زندگی را دارند.یکی از توانمندی های مهم ماداران که از قضا در آن بسیار متبحر هم هستند، و کمتر به آن اشاره شده و منابع محدودی در این مورد در دسترس است،توانایی ایجاد احساس گناه در فرزند است.
باید بپذیریم که مادر ها هم مانند همه انسان ها دارای خصیصه های انسانی مختلف و ترکیبی از خصوصیات خوب و بد را خواهند داشت.
بله همه والدین دنیا در ایجاد احساس گناه در فرزندانشان بصورت خارق العاده ای حرفه ای عمل می کنند.آن ها از زمان کودکی فرزندانشان به آن ها گوش زد می کنند که اگر فرزند حرف گوش کن،آرام و موقری نباشند،باعث ناراحتی آنان خواهند شد.
این روش یکی از متداول ترین روش های فرزند پروری است که اکثر والدین برای تربیت بهتر کودکانشان از آن استفاده می کنند.اکثرا ما برای داشتن محبت و توجه آن ها مشروط به انجام رفتارهای ایده آل آن ها بوده ایم.
اکثر کودکان با دیدن ناراحتی مادرانشان،غمگین می شوند.آن ها ترجیح می دهند همیشه نقش فرزند دوست داشتنی را بازی کنند تا بتوانند آن لبخند زیبا را بر چهره مادر خود ببینند.شاید شما هم بارها این احساس گناه را چه در زمان کودکی و چه در بزرگسالی در مقابل والدین خود تجربه کرده باشید.