کتاب رابطه بین انگیزه پیشرفت و خودکارآمدی با اهمال کاری دانشجویان پریسا خجسته جلال نشر انتشارات اندیشه طلایی

واژه اهمال کاری، سهل انگاری، مسامحه کاری، و به تعویق انداختن کار معادل کلمه انگلیسی پروکراستینیشن به کار رفته است. از نظر روان شناسی، "اهمال کاری" یعنی به آینده محول کردن کاری که تصمیم به اجرای آن گرفته ایم(الیس و جیمزنال، ترجمه فرجاد، ۱۳۸۷). اهمال کاری در لغت به معنای " به تعویق انداختن کارهاست"، یعنی اینکه شخص آگاهانه تصمیم بگیرد کاری را بعدا انجام دهد. وقتی می گوییم فردی سهل انگار(اهمال کار) است، یعنی کارها را به زمان نامعلومی در آینده موکول می کند و اگر هم زمان مشخصی را در آینده تعیین کند، در زمان مقرر آن را انجام نمی دهد. به بیان ساده تر، مشکل اهمال کار این است که فرد با اینکه می داند باید کاری را انجام دهد، مدام آن را به تعویق می اندازد(نینان و درایدن، ۲۰۰۲، ترجمه عظیمی و میرهادی زاده، ۱۳۸۵). دو دیدگاه در مورد اهمال کاری وجود دارد. گروهی اهمال کاری را یک سازه ذهنی مبتنی بر نظام فکری غیر منطقی می دانند، لذا برای اصلاح این نظام فکری از روش های شناختی – رفتاری استفاده می کنند، که از جمله این افراد الیس، ناس و بک هستند. در این روش (شناختی – رفتاری) سعی در ایجاد تغییر در نظام باورهای فرد است؛ یعنی اقدام به بازسازی شناختی و تغییر با خودگویی های افراد می شود. در زمینه شناختی – رفتاری دو روش مشهور وجود دارد: ۱- روش شناختی بک ۲- روش منطقی – عاطفی الیس این دو روش هر دو بر نظام فکری متمرکز هستند: هردو نظریه پرداز معتقدند در اثر تغییر نظام باورها، عواطف و رفتارهای افراد نیز در جهت مثبت تغییر خواهند کرد(ایمانی جاجرمی، به نقل از شیرافکن، ۱۳۸۶). گروهی دیگر اهمال کاری را به معنی اختلال درعملکرد خودتنظیم فرد تلقی می کنند. برای اینکه فرد حالت خودتنظیم پیدا کند باید از مهارت های خودتنظیم استفاده گردد. یکی از مهارت های خودتظیم، مهارت های مدیریت زمان است. مدیریت زمان بهره برداری مطلوب از وقت در جهت دستیابی به اهداف است (ایمانی جاجرمی، به نقل از شیرافکن،۱۳۸۶). می توان گفت اهمال کاران همگی با صورت مسئله برخورد یکسانی ندارند؛ چنانچه برخی اهمال کاران اصلا توجهی به رفتار مسامحه آمیز خود ندارند. در واقع، به نوعی مبتلا به غفلت هستند. بعضی به این رفتار خود اعتراف داشته، ولی قضاوتی درباره آن ندارند؛ از آنجا که این افراد به زشتی آن پی نبرده اند به فکر اصلاح خود بر نمی آیند. گروهی از اهمال کاری خود آگاهی دارند، ولی آن را چندان زشت نمی شمارند و حتی این پرچسب را به خود می پذیرند (آقاتهرانی، ۱۳۸۵). افرادی که مرتبا در انجام امور سهل انگاری(تعلل) می کنند در دو زمینه عمده مشکل دارند: ۱- رشد خود ۲- نگهداری شخصی