چه هوادار بوردیو باشیم چه منتقد او، منزلت وی در مقام یک چهره مهم و برجسته انکارناپذیر است. او که در طول زندگی خویش نیز جزو مهمترین جامعهشناسان معاصر بهشمار میآمد، میراث فکری آشکار و خدشهناپذیری به یادگار گذاشته است. در عرصه جامعهشناسی و علوم اجتماعی فرانسوی، واکنش او در برابر تفوق نظریه کلان و انتزاعی این بود که اهمیت و محوریت کاوش سیستماتیک و انتقادی را به کرسی بنشاند. او از پایگاه خویش در مرکز جامعهشناسی اروپایی برنامه مستمر تحقیق درباره جنبههای متعدد زندگی فرانسوی را آغاز کرد. مسلما، فلسفه هرگز نادیده گرفته نشد ــ و با توجه به پیشینه بوردیو، انتظار دیگری هم نمیرفت ــ اما پژوهش تجربی نیز فراموش نشد.
بوردیو متن و زمینه و مسائل وسیعتر جامعه فرانسه را نیز نادیده نگذاشت. او با تمام وجود روی حق، و درواقع وظیفه روشنفکر مردمی برای درگیرشدن با سیاست و مباحث روز پافشاری میکرد، خواه فقر باشد یا مهاجرت یا جهانیشدن. بوردیو، بهویژه در آخرین دهه زندگی خویش، ظاهرا نیاز به فراتر رفتن از سیاست روشنفکری خودبینانه را، که از دیرباز مایه بدنامی پاریس بود، حس کرده بود. بعضی از بهترین و آسانفهمترین آثار او طی این سالها، قطعههای کوتاهی است که برای مخاطبان سیاسی نوشته شدهاند، نه فقط برای روشنفکران.
بوردیو نویسندهای است دشوارنویس و آثارش دشوارخوان. این کتاب حکم مقدمهای را دارد که به زبانی ساده بر کتابهای مهم بوردیو نوشته شده است. نویسنده از شارحان ینام و مدرسان بوردیو در دانشگاههای انکلیسیزبان است