موضوع اصلی این کتاب تحلیل نقش پارلمان در یکی از مهمترین پوشش تاریخ معاصر ایران است نارضایتی از وضعیت اکنون جامعه، ریشهیابی آن و تلاش برای برونرفت از آن، یکی از عمدهترین مسائل ایران در طول یکصدوپنجاه سال اخیر بوده است. سودای توسعه از سویی آرزوی سیاستمداران و از سوی دیگر دغدغه اندیشمندان و پژوهشگران بوده است. این کتاب بر مقطع تاریخی ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۴ از این پویش طولانی و درازدامن متمرکز است و میکوشد تا نقش ساختاری پارلمان را در فرایند توسعه اقتصاد ملی ایران مورد بررسی قرار دهد. پارلمانها در نظامهای سیاسی که واحد حداقلهایی از مردمسالاری هستند، در فرایند سیاستگذاری توسعه مؤثر هستند. جایگاه پارلمان در نظام سیاسی کشور، اختیارات آن در تنظیم، تصویب و نظارت بر اجرای بودجههای سالیانه، مقررات و رویههای انتخابات پارلمان همه و همه بهصورت مستقیم یا غیرمستقیم فرایند توسعه را متأثر میسازند. پژوهش حاضر هرچند بعد اقتصادی توسعه را در کانون توجه قرار داده است اما در عینحال پژوهشی در حوزه علوم سیاسی طبقهبندی میشود. چراکه راهحل این مسئله را نه در حوزه اقتصادی بلکه در حوزه امر سیاسی جستجو و مطالعه کرده است. از اینرو میتوان در معنای گسترده آن را پژوهشی در حوزه نهادگرایی جدید دانست که از جمله دغدغههای این رویکرد نقش پارلمانها و دیگر نهادهای سیاسی در موضوعاتی چون رشد اقتصادی، فساد اقتصادی و مواردی از ایندست است.