کتاب صوتی غضب نشر آوانامه

«رابرت ای. اف. تورمن» در کتاب «غضب» سعی کرده ضمن پایبندی به متون مذهبی و مقدس، جلوه‌ها و مصداق‌های غضب را از دل زندگی مدرن انسان‌ها بیرون بکشد و آن را به شکلی متفاوت بازتاب دهد. نمونه‌هایی که از غضب در این کتاب می‌شنویم، چیزهایی هستند که در همین دوران و برای آدم‌های واقعی اتفاق افتاده‌اند. مطالب این کتاب، حتی به‌روزترین مسائل بشر مانند بی‌عدالتی، ظلم و سایر مصداق‌های ضدانسانی را از منظر غضب به چالش می‌کشد. کتاب صوتی غضب با ترجمه‌ی ‌روان و خوش‌خوان «مهین خالصی» در سال 96 در انتشارات ققنوس منتشر شده و انتشارات آوانامه، نسخه‌ی صوتی آن را با صدای «محسن زرآبادی‌پور» منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی غضب

نباید از عصبانیت عصبانی باشید. تنفر از خشم و عصبانیت مثل شمشیری دو لبه است که با زیرکی علیه خودتان دست به کار می‌شود و بیشتر و بیشتر شما را عصبانی می‌کند. برای رهایی از غضب باید سعی کنید آن را رها کنید و عصبانی نشوید. سوالی که اینجا پیش می‌آید این است که اگر از عصبانیت خود عصبانی نشویم، کافی است؟ دیگر هرگز گرفتار آن نمی‌شویم و عواقب آن به سراغ‌مان نمی‌آید؟ آیا تندخویی مادرزادی است یا ریشه در کودکی دارد؟ تورمن در این کتاب سعی دارد به این پرسش‌ها و خیلی مسائل دیگر پاسخ دهد. این کتاب را کسی نوشته که خودش از کودکی همیشه از خشم و عصبانیت ناگهانی و شدید خود رنج می‌برده و دردسرهای زیادی برای خود و خانواده‌اش ایجاد می‌کرده است. خیلی از خاطرات و نمونه‌های این کتاب، واقعی و برمبنای زندگی واقعی افراد حقیقی نوشته شده است.

مفهوم هفت گناه کبیره به شکلی که ما امروز می‌شناسیم، در کتاب مقدس نیامده است. به نظر می‌رسد اولین فهرست گناهان را کشیشی به نام «اواگریس پونتوسی» و پس از او افرادی دیگر در قرن چهارم دسته‌بندی کرده‌اند. در قرن ششم اسقف اعظم «گرگوری» فهرست مدون‌تری از این هفت گناه کبیره گردآوری کرد. این گناهان براساس میزان شدت و تاثیرات مخربی که بر روح و روان می‌گذاشتند، درجه‌بندی شده بودند و اعتقاد براین بود که این هفت گناه، ریشه و مبنای سایر گناهان انسان هستند. هر چند سنت اسلامی هم درباره‌ی هر یک از این گناهانی که این مجموعه به آن‌ها پرداخته، بحث کرده است. در حالی که مسیحیان تنها هفت گناه را کبیره می‌دانستند، مسلمانان با تکیه بر منابع اسلامی مانند قرآن، حدیث و سنت، فهرستی چهل‌تایی از این گناهان گردآوری کرده بودند. با این حال به نظر می‌رسد ریشه و پایه‌ی تمام این گناهان، همان هفت‌ گناهی باشد که مسیحیان به آن رسیده‌اند.

گناهان کبیره امروز به ترتیب تکبر، طمع، بی‌بندوباری، حید، شکمبارگی، غضب و تن‌پروی شناخته می‌شوند. جمعی از بزرگان مسیحی در مقابل این گناهان فضیلت‌هایی را هم مشخص کردند که به ترتیب شامل پروا، اعتدال، عدالت، شکیبایی، ایمان، امید و احسان می‌شود. گناهان کبیره در دوران قرون وسطی الهام‌بخش نویسندگان قرون وسطی و رنسانس مانند «دانته»، «چاسر» و «اسپنسر» بودند. دامنه‌ی نفوذ این گناهان حتی به نقاشی، کنده‌کاری و مجسمه‌سازی هم رسید. در مجموعه‌ی هفت گناه کبیره که توسط کتابخانه‌ی عمومی نیویورک و انتشارات دانشگاه آکسفورد منتشر شده، نویسندگان سعی دارند هر کدام از این هفت گناه کبیره را در جلدهای مجزا بررسی کنند. این کتاب‌ها ریشه و تاریخ این گناهان را از گذشته تا امروز، به‌ویژه در فرهنگ و سنت مسیحی، دنبال می‌کنند. در نوشتن این مجموعه سعی شده تا از زبان جدی و طنز برای توصیف وضعیت اسف‌بار، انسدادها و وضعیت متناقض ارتکاب هر یک از این گناه‌ها در جهان امروز، بیان شود.

در بخشی از کتاب صوتی غضب می‌شنویم

تا دوازده سالگی جثه‌ی من ریزتر از برادرم بود؛ برای همین راحت مرا کتک می‌زد و من نمی‌توانستم تلافی کنم. برتر از همه این که انگار از زدن توی صورت کسی، هر کسی، ترسی بیمارگونه داشتم. هرقدر هم که عصبانی بودم، وقتی می‌خواستم به صورت کسی مشت بزنم، مشتم منحرف می‌شد و انگار که نیرویی مغناطیسی در کار باشد، به شانه‌اش می‌خورد. این ترس بیمارگونه به قدری شدید بود که در مدرسه قید ورزش بوکس را زدم و به شمشیربازی رو آوردم. از زخمی کردن و زخمی شدن در تمرین‌های شمشیربازی تنفر داشتم؛ از این رو همیشه با شمشیرهای آلومینیومی تمرین می‌کردم. فرو کردن شمشیرِ نوک پلاستیکیِ انعطاف‌پذیر در سینه و شکم حفاظ‌دار حریفم برای‌ام مساله‌ای نبود.
اخلاق تندم زبانم را حسابی تند و تیز کرده بود. پیش از دوازده سالگی، پسری کوچک با دهانی بزرگ بودم که عقل‌اش همین قدر قد می‌داد که نقطه ضعف آدم‌ها را پیدا کند و سربه‌سرشان بگذارد. اغلب زیاده‌روی می‌کردم و مشکل بزرگ‌تر می‌شد. خوشبختانه اوقاتی که آرام بودم، شوخ‌طبعی‌ام گُل می‌کرد و به‌آسانی با دیگران دوست می‌شدم، و برای همین دوستان بسیاری داشتم. وقتی بزرگ و عاقل شدم. هنگام بحث حسابی عصبانی می‌شدم. وقتی دانشجوی کارشناسی و کارشناسی ارشد بودم و بعد که معلم شدم واقعا زیادی وحشتناک به نظر می‌رسیدم.
هنگامی که راهبی بودایی در تبت بودم، نخستین آموزگار معنوی‌ام، «لامای اصلی»، که اهل مغولستان بود، مرا از آموختن فنون و ترفندهای ویژه‌ی مباحثات رسمی تبتی منع کرد، چون معتقد بود که من بدون دانستن آن فنون هم می‌توانم به‌خوبی از پس مباحثه برآیم و اگر همه‌ی ترفندها را می‌آموختم، «افراد بسیاری را بیچاره می‌کردم!». این سخن بسیار آزرده‌ام کرد. اما پس از قدری گلایه آن را پذیرفتم. بدون شک بسیاری از همکاران‌ام اگر آن موقع فهمیده بودند چه کسی چه لطفی به آن‌ها کرده، ممنون‌اش می‌شدند.