فضای علمی و آکادمیک سرزمین ما، این روزها، بیش از هرچیز از رواج نگاه کمی به علم و دانش و مدرکگرایی حکایت دارد.فرایندی که عرصههای بسیار حساس و سرنوشتسازی مانند معماری و شهرسازی را نیز بینصیب نگذاشته و در گردابی هایل فرو برده است. نگاه عمیق و عملگرا در این حوزهها بسیار کمرنگ شده و فاصله قابل توجهی میان فضای دانشگاهی و آنچه در متن جامعه کنونی ایران میگذرد، ایجاد شدهاست. شهرهای ما در آسیبهای جدی کالبدی و فرهنگی،اجتماعی دست و پا میزنند و متاسفانه از میزان قابل توجه نیروی انسانی و ظرفیت معنوی در فضاهای دانشگاهی و این همه سمینار و همایش علمیپژوهشی،چنانکه باید برای ساختن شهر بهرهبرداری نمیشود. حال آنکه اوضاع کنونی، چندان دورنمای مطلوبی را ترسیم نمیکند و برای صورت پذیرفتن ایدهها و تحقیقات دانشگاهی، در شهرهای آینده، باید نگاه دانشگاهیان را بیش از پیش به شرایط کنونی معماری و شهرسازی معطوف نمود و افزون بر این، با تقویت این نگاه، انگیزه و همت مسوولان و مدیران شهری را به استفاده بیشتر از متخصصان و دستاوردهای آنان، افزایش داد.