نمایش به استناد بازیهای نمایشی و آیینهای نمایشی، همزاد بشر است و پژوهشگران، آثار تئاتری را یکی از ارکان تمدن انسانی به شمار آوردهاند. «تئاتر» به عنوان یک «هنر مادر» همیشه برای سایر هنرها بستری بوده که در دامن آن رشد نمایند. این هنر که فطری بشر محسوب میشود، کاربردهایی برای انسان به ارمغان آورده که از نظر کمیت و کیفیت شگفتانگیز است. به لحاظ کمیت؛ در زمینههای آموزشی؛ تربیتی؛ هنری و درمانی، رشتههای گوناگونی را به وجود آورده است. و از لحاظ کیفیت؛ چون به صورت غیرمستقیم و هنری تاثیر میگذارد، تحولهای ماندگاری را در مخاطب پدید میآورد.
یکی از شاخههای تأثیرگذار تئاتر که در آموزش و پرورش جهان مورد بهرهبرداری کلان قرار گرفته است؛ «تئاتر تعلیمی و آموزشی» است. در این فعالیت هنری «درس»های مدرسه میتواند به صورت «نمایش» توسط و یا برای دانشآموزان اجرا شود. تأثیری که این نوع آموزش روی مخاطب دارد، در مقایسه با شکل مستقیمی که اکنون در آموزش مرسوم است، به لحاظ یادگیری و ماندگاری قابل مقایسه نیست. چرا که روش «نمایشی» تدریس یک روش هنری و غیرمستقیم توأم با سرگرمی است، در حالی که روش معمول یک روش مستقیم، غیر هنری و دور از هر گونه سرگرمی و جذابیت است.