فرض رویکرد تابآوری در کار با جوانان این است که بزرگسالان با برآوردن نیازهای رشدی جوانان همچون نیاز به امنیت، حس تعلق، احترام، موفقیت، قدرت و معنا، به رشد مثبت جوانان کمک میکنند و بدین طریق از بروز مشکلاتی همچون سوء مصرف الکل و سایر مواد مخدر، بارداری در سنین نوجوانی، خشونت، بزهکاری و شکست تحصیلی جلوگیری میکنند. این دیدگاه نهتنها توسط قویترین پایگاه تحقیقات ممکن ـ مطالعات آیندهنگر طولی بر رشد انسان ـ بلکه بهوسیلهی مطالعاتی که بر روی خانوادههای سالم، مدارس تأثیرگذار، جوامع کارآمد، تغییرات موفقیتآمیز، سازمانهای فراگیرنده و ارزیابیهایی که در برنامههای موفق صورت گرفته است، نیز به اثبات رسیده است. آنچه این پژوهشها را از نظر اهمیت دیگران متمایز میسازد، این است که رشد موفق در هر نظام انسانی منوط به برآوردن این نیازها از طریق روابط، باورها و فرصتهای موجود در نظام مربوطه است. همچنین پِژوهشهای انجام شده نشان دادهاند که در شرایط طبیعی، روابط مراقبتی که انتظارات بالایی را ایجاد میکنند - ازجمله باوری عمیق به تابآوری ذاتی جوانان ـ و فرصتهایی را برای مشارکت و همکاری مداوم فراهم میسازند، کلید رشد موفق در هر نظام انسانی و نیز رشد مثبت جوانان هستند. با اینحال، آنچه که در رویکرد تابآوری تاکنون بهطور جامع به آن پرداخته نشده است، مداخلهای پیشگیرانه، برنامهریزی و ارزیابی شده است که بر روی این رابطهی حفاظتی تمرکز داشته باشد.