کتاب تئاتر آسیا نشر انتشارات نمایش

(نسخه pdf) شاید در این دامنه وسیع زمین و اقیانوس چهار ناحیه اصلی جغرافیایی و (فرهنگی) قابل تشخیص باشد: آسیای جنوبی که شامل کشورهای کنونی هند، نپال، پاکستان، و سری لانکا است: مرکز هندوئیسم و بودیسم ـ سرچشمه درون‌مایه (موضوعات) نمایشی حماسی و روایی ـ رامایانا و مهابهاراتا و سرچشمه سنت‌های رقص کلاسیک فراگیر و چند وجهی. فراوانی پرداختن به جزئیات، علاقه به سبک باروک، استفاده پر شور از رنگ، احساس و ضرباهنگ در اجرای نمایش نشانه شکل‌های آسیای جنوبی به شمار می‌رود. شرق آسیا شامل چین، هنگ‌کنگ، تایوان، ژاپن و کره است. مشترکات فرهنگی این کشورها در اصول اخلاقی ـ اجتماعی کنفوسیوس، روش‌های قانون پادشاهی و فلسفه بودایی است. نظام نوشتاری مبتنی بر حروف چینی در همه این کشورها پذیرفته شده و در شیوه کارهای ادبی و هنرهای چینی مانند نقاشی با قلم مو، موسیقی و رقص نیز این ویژگی به همان شکل نمایان است. کشورهای جنوبی آسیا ـ برمه، کامبوج، اندونزی، لائوس، مالزی، فیلیپین، سنگاپور، تایلند ویتنام ـ مذهب، ادبیات و رقص را از جنوب آسیا گرفته و آنها را با سنت‌های اجرایی بومی و غنی خود ترکیب کرده‌اند. مردم مالایی در اندونزی، مالزی، جنوب تایلند، سنگاپور و فیلیپین مستقر و این کشورها دارای ویژگی‌های نمایشی مشترک زیادی شده‌اند. اجرای نمایش یک فعالیت اجتماعی است که برای بقا نیازمند حمایت جامعه است. در کشورهایی که داخل یا هم‌جوار غرب اقیانوس آرام هستند می‌توان سه محیط اجتماعی کاملاً متمایز را شناسایی کرد که در آنها اشکال نمایش، زنده نگه داشته شده‌اند. در آغاز شکل‌های روشنفکری تئاتر با حمایت طبقات حاکم ایجاد شدند. این نمایش‌ها ارائه‌دهنده ایدئولوژی حاکمان بود و مخاطبین آنها همان نخبگانی بودند که در مرکز قدرت سیاسی و اقتصادی قرار داشتند...