درباره گونه شناسی و ساختار شناسی نقل مذهبی شیعی در ایران و تمهیدات ادبی اجرایی آن
«نقالی» هنری است که در طی آن نقال شعر یا داستانی را با تمام وجود و با استفاده از همه استعدادها، اعضاء و اندام خود برای جمعی نقل و روایت میکند، تا بدانجا که شنوندگان را نهتنها سرگرم، بلکه به حیرت میکشاند و در طی آن میکوشد نصیحتها و اندرزهای جالبی را به شنونده القاء کند. از این رو مسلم است که نقال باید بر صدای خویش کاملاً مسلط بوده و به موقع و متناسب با مضمون، لحن را تغییر داده و بنا به میل و اراده و نیاز مطلب، آرام یا بلند سخن گوید و حتی بر حالات و دگرگونیهای چهرهی خود به هنگام ابراز خشم یا محبت، عصیان یا ستم، مسلط باشد و بتواند به سهولت و نرمی تمنیات و خواستهای درونی خود را با بیان و لحن سخن درآمیزد و انعکاس آن را در چهرهی خود نشان دهد. از زبان قهرمانان سخن براند، با آنان بخندد، با آنان بگرید، با آنان فریاد شوق برکشد و با آنان به ماتم و اندوه بنشین