کتاب آهن پتاسیم نیکل نشر انتشارات کتابسرای تندیس

بی‌شک جنگ بدترین بحران بشری است. بعد از تمامی جنگ‌ها انسان‌های بازمانده دیگر نتوانسته‌اند، به زندگی عادیشان ادامه دهند. جنگ صرفا بازی و سرگرمی سیاست مداران است، اما فقط مردم عادی تاوان سرگرمی سیاست‌مداران را با جان‌شان پس می‌دهند.

نقد و بررسی کتاب آهن، پتاسیم، نیکل

کتاب آهن، پتاسیم، نیکل به قلم نویسنده ایتالیایی پریمو لوی است. این کتاب در سال 2005 به چاپ رسید. این کتاب سه داستان به نام‌های آهن، پتاسیم و نیکل را روایت می‌کند. نویسنده این کتاب طرفدار یهودیت است. پریمو لوی شیمی‌دان است. در هر سه داستان این کتاب وی با ترکیب عناصر جدول تناوبی با خاطراتی از زندگی خود داستان‌های جالبی را خلق کرده‌است. وی از داستان‌های این کتاب به عنوان فرصتی برای بیان اعتراض خود نسبت به نازی‌ها استفاده کرده‌است. داستان آهن بیان خاطره پریمو لوی در کوهنوردی است. او در این داستان با یکی از دوستان خود به کوهنوردی می‌رود. آنها برای فتح قله‌ای قدم در این راه می‌گذارند. اما راه را گم کرده و در کوهستان سردرگم می‌شوند. سپس به صورت اتفاقی به یک قله دیگر می‌رسند. در سراسر داستان آهن و دیگر داستان‌های این کتاب تصویر سازی بی‌نظیر لوی را مشاهده می‌کنید. داستان پتاسیم بیان خاطره وی از کار در یک آزمایشگاه است. وی در این داستان مدت زیادی به دنبال کار در آزمایشگاه است. اما به دلیل قوانین نازی‌ها منبی بر ضد یهودیت هیچ کجا نمی‌تواند کار پیدا کند. سرانجام به صورت مخفیانه در آزمایشگاه یک مسیحی مشغول به کار می‌شود. اما در آنجا به علت اشتباه در یک آزمایش باعث انفجار و آتش سوزی آزمایشگاه می‌شود. داستان نیکل آخرین داستان این کتاب است. در این داستان به دلیل یهودی بودن، به وی کار مخفی در معدن پیشنهاد می‌شود. لوی شیمی دان است و می‌تواند در اکتشاف عناصر مختلف در معدن بسیار کمک کند. در هر سه داستان لوی این نویسنده به ترکیب خاطرات خود، عناصر شیمی و تاریخ دست می‌زند. در تمامی داستان‌ها تنفر وی از نازی‌ها هویدا است. زبان لوی در داستان‌هایش تند و تیز است. اما خواندن آنها خالی از لطف نیست. لوی یکی از نویسندگانی است که به زیبایی آرایه تشخیص را به کار برده‌است.

ترجمه کتاب آهن، پتاسیم، نیکل به زبان فارسی

کتاب آهن، پتاسیم، نیکل توسط مترجم جوان کشورمان بابک واحدی انجام شده‌است. این کتاب در سال 1395 توسط انتشارات کتابسرای تندیس به چاپ رسیده‌است. بابک واحدی زاده سال 1362 است. وی در تهران چشم به جهان گشود. بابک واحدی فارغ التحصیل رشته اقتصاد از دانشگاه شهید بهشتی است. آقای واحدی سال‌های بسیاری به فعالیت در نشریات و مجلات پرداخته است. به همین دلیل آشنایی بسیار خوبی با حال و هوای نشریات و مجلات دارد. موضوعات مورد علاقه وی برای ترجمه کتاب تاریخ، ادبیات و علوم سیاسی است. بابک واحدی هم اکنون به همراه ترجمه کتاب مشغول فعالیت در مجله خارجی اندیشه پویا است. از آثار ترجمه شده توسط وی باید به کتاب پوپولیسم چیست؟، کتاب جوهره‌ی مدیریت، کتاب خدمت تخصص ماست، بهترین آواز، در برابر استبداد و ... اشاره کرد. ادبیات وی در تمام داستان‌هایش ساده است. اما این سادگی به معنای سبکی متن از آرایه‌های ادبی نیست. شما می‌توانید کتاب الکترونیکی آهن، پتاسیم، نیکل به قلم پریمو لوی و ترجمه بابک واحدی و چاپ انتشارات کتابسرای تندیس را از همین صفحه در فیدیبو دانلود و تهیه نمایید.

درباره پریمو لوی

پریمو لوی نویسنده ایتالیایی تبار، زاده سال 1919 است. نام کامل وی پریمو میشل لوی است، اما وی با نام پریمو لوی شناخته می‌شود. لوی شیمی دان، نویسنده کتاب، رمان، مقاله و شعر است. او نویسنده بهترین کتاب علمی از دید موسسه سلطنتی بریتانیا به نام جدول تناوبی است. وی جنگ جهانی دوم را به چشم خود دیده‌است. لوی در یکی از سه اردوگاه کار اجباری آشویتس زندانی بوده‌است. قبل از آزادسازی اردوگاه توسط ارتش سرخ، بسیاری از یهودیان کشته شدند. لوی یکی از بیست نفری بود که اردوگاه را زنده ترک کرد. به احترام وی مرکز Primo Levi به مطالعه تاریخ و فرهنگ یهودی اختصاص داده شده‌است. اولین کتاب لوی به نام "اگر این مرد است" به شهرت جهانی دست یافت و نام او را بر سر زبان‌ها انداخت. لوی در سال 1987 در گذشت. مرگ وی مشکوک بود. برخی مرگ وی را خودکشی و برخی دیگر تصادفی بیان می‌کنند. او براثر سقوط از طبقه سوم ساختمان در گذشته است.

بخشی از کتاب آهن، پتاسیم، نیکل

درژانویه‌ی ۱۹۴۱ به نظرمی‌رسید تقدیر اروپا و جهان نوشته و مهروموم شده باشد. تنها برخی فریب خورده‌ها می‌توانستند هنوز بر این باور باشند که آلمان پیروز نخواهد شد؛ انگلیسی‌های احمق«هنوز متوجه نشده بودند که بازی را باخته‌اند»، و سرسختانه زیر بمباران‌ها مقاومت می‌کردند؛ ولی تنها مانده بودند و در تمام جبهه‌ها خسارت‌های جبران ناپذیری به شان وارد شده بود. تنها کسی که خود را به کری و کوری زده باشد می‌توانست به سرنوشتی که در اروپای آلمانی برای یهودیان نوشته شده بود شک کند: ما رمان «اُپرمان‌های» فویشت وانگر را خوانده بودیم، که مخفیانه از فرانسه به دستمان رسیده بود. و یک کتاب سفید انگلیسی، که از فلسطین رسیده بود و «جنایات نازی‌ها»را به تفصیل شرح می‌داد؛ ما تنها نیمی از گفته‌های کتاب را باور کردیم. ولی همان کافی بود. مهاجرانی که از فرانسه و لهستان گريخته بودند به ایتالیا آمده بودند، و ما با آن‌ها حرف می‌زدیم: آن‌ها از جزئیات کشتارهایی که پشت پرده‌ای شیطانی از سکوت رخ می‌داد بی‌اطلاع بودند. ولی هر یک از آن‌ها یک پیام رسان بود. مثل آنانی که نزد ایوب شتافتند تا به او بگویند«‌تنها من نجات یافته‌ام که شرح وقایع را برایتان بازگو کنم.»

و بازهم، اگر می‌خواستیم زنده بمانیم، اگر می‌خواستیم به طریقی از نیروی جوانی که در رگ‌هایمان جاری بود بهره بگيریم، حقیقت این بود که چاره‌ای جز کوری خودخواسته پیش رو نداشتیم؛ مثل انگلیسی‌ها «ما هم متوجه نبودیم»، همه‌ی خطرات پیش رو را به برزخ چیزهای درک نشده، ناشناخته و یا به سرعت فراموش شده می‌راندیم. همچنین می‌شد، همه چیز را دور بیاندازیم و فرار کنیم و در کشوری دور و افسانه‌ای زندگی تازه‌ای از سرگیریم، بگریزیم به یکی از آن معدود کشورهایی که هنوز مرزهای خود را بازنگه داشته بودند: مادگاسکار، هندوراس. ولی برای این کار پول زیاد و ابتکار عمل فوق العاده‌ای لازم بود - و من، خانواده‌ام و دوستانمان نه این را داشتیم و نه آن. تازه، اگر از نزدیک به جزئیات‌ام دقيق می‌شدی، شرایط گذشته از هرچیز، هنوز آنقدر فاجعه بار به نظر نمی‌رسید؛ ایتالیای اطراف ما، یا دقیق‌تر بگویم(در آن زمانه که مردم زیادی مسافرت نمی‌کردند) پیدمونت و تورین خصومتی با ما نداشتند. پیدمونت کشور حقیق ما بود، کشوری که خود را در آن شناخته بودیم؛ کوه‌های اطراف تورین، که در روزهای روشن و آسمان صاف می‌شد به راحتی دیدشان و می‌شد حتی با یک دوچرخه به شان رسید، متعلق به ما بودند، جایگزین ناپذیر بودند، و خستگیف استقامت و نوعی خرد را به ما آموخته بودند. خلاصه این که، ريشه‌های ما در پیدمونت و تورین بود، نه عظیم ولی عمیق، وسیع و به طرز خارق العاده‌ای درهم پیچیده.

نه درما، نه در معنای عام‌تر، در نسل ما، چه آریایی و چه یهودی، این تصور هنوز پای نگرفته بود که کسی می‌تواند و باید در برابر فاشیسم ایستادگی کند. مقاومت ما در آن زمان انفعالی بود و به عدم پذیرش، کناره گیری و اجتناب از آلوده شدن به آن محدود می‌شد. دانه‌ی مبارزه‌ی فعال هنوز در درونمان ريشه نکرده بود، چند سال پیش آخرین ضربه‌ی داس زمانه دربن خفه‌اش کرده بود. ضربه‌ای که واپسین قهرمانان و شاهدان عین وقایع تورین را به قهقهرای زندان، حبس خانگی، تبعید یا سکوت فرو برد – اینائودی،  گینزبورگ، مونتی، ویتوریو فو آ، زینی، کارلو لوی. این نام‌ها چیزی به ما نياموختند، به زحمت چیزی درباره شان می‌دانستیم - فاشیسمی که احاطه‌مان کرده بود. هیچ هم آوردی نداشت. باید از اول شروع می‌کردیم. ضدیت‌مان با فاشیسم را خود «ابداع» می‌کردیم. از نطفه می‌ساختیمش، از ریشه، از ريشه‌های خودمان. دوروبرمان را نظاره می‌کردیم و پای در راه‌هایی می‌کذاشتیم که زیاد دورمان نمی‌بردند. کتاب مقدس، بندتو کروچه، هندسه و فیزیک در نظرمان منابع یقین بودند.