کتاب درآمدی بر تبیین سیاسی انقلاب نشر انتشارات امیرکبیر

کتاب در سه فصل سامان یافته است. در نخستین فصل، نویسنده به بیان «کلیات» پژوهش، همچون بیان مسأله و تعریف مفاهیم پرداخته و روش‌شناسی مطالعه‌اش را توضیح داده است. یکی از مطالبی که در این فصل جلب توجه می‌کند، گونه‌شناسی‌های متعددی است که از نظریه‌ای انقلاب صورت گرفته، و در جدولی ارائه شده است. فصل دوم، که مهم‌ترین بخش این کتاب به نظر می‌رسد، به «مباحث نظری» اختصاص یافته، که خودْ دو گفتار را در بر گرفته است.

در گفتار نخست با واکاوی نظریه‌های انقلاب، «مفاهیم سیاسی» و به‌عبارتی مهم‌ترین عوامل و شرایط سیاسی مؤثر در پیدایش انقلاب مورد بازشناسی قرار گرفته و به‌تفصیل شرح و بسط شده‌اند. این مفاهیم عبارت‌اند از «عدم گردش نخبگان»، «بحران مشارکت»، «سیاسی‌شدن نارضایتی‌ها»، «بسیج منابع»، «سازمان‌دهی»، «حاکمیّت چندگانه» و «ضعف و ناکارآمدی دستگاه سرکوب». در گفتار دوم، این مفاهیم سیاسی در قالب «مدل مفهومی» ارائه شده است که شاید بتوان آن را مهم‌ترین دستاورد این اثر به‌شمار آورد.

مؤلف در ادامه و در فصلی دیگر به مطالعه انقلاب اسلامی ایران روی آورده و در راستای مدل مطرح‌شده، شواهد و مصادیقی از واقعیت تاریخی ایران در مقطع پهلوی دوم ارائه کرده و به‌عبارتی انقلاب اسلامی ایران را از منظری سیاسی تبیین نموده است.