کتاب صوتی جزیره مثنوی نشر نوین کتاب

دو حکایت «موسی و شعبان» و «شخص خفته‌ای که در دهانش مار رفته بود» به گونه‌ای هوشمندانه دو مفهوم بنیادین از آموزه‌های عرفانی و اخلاقی مولانا را به تصویر می‌کشند. مولانا در این دو حکایت، از تمثیل و روایت برای بیان تفاوت‌های ظریف میان نیت پاک، دانش حقیقی، و دوری از ظاهرگرایی در اعمال دینی استفاده می‌کند. این حکایت‌ها با ظرافت و عمق، به چالش‌های ذهنی و معنوی بشر اشاره دارند و به مخاطب این پیام را منتقل می‌کنند که در راه معنویت، معیار اصلی حقیقت نیت و درون فرد است، نه شکل ظاهری و تقلید کورکورانه.

در حکایت صوتی «موسی و شعبان» ماجرا از آنجا آغاز می‌شود که حضرت موسی (ع) در بیابانی قدم می‌زند و متوجه چوپانی می‌شود که با کلامی ساده و کودکانه با خداوند سخن می‌گوید. چوپان در حال نیایش با عباراتی است که از دید موسی (ع) اهانت‌آمیز به نظر می‌رسد. او به خداوند وعده می‌دهد که «اگر مرا نزد خود ببری، برایت کفش بدوزم، موهایت را شانه کنم و شیرت را بدوشم.»

موسی (ع) با شنیدن این جملات، خشمگین می‌شود و می‌گوید: «چه می‌گویی، ای مرد! تو با این سخنان به خداوند بی‌احترامی می‌کنی.» چوپان که ساده‌دل و عاشق است، از این توبیخ به شدت می‌رنجد و دچار یأس می‌شود. او لب فرو می‌بندد و دیگر جرئت سخن گفتن با خداوند را پیدا نمی‌کند.

در همین حین، وحی الهی به موسی (ع) نازل می‌شود و...

برای شنیدن ادامه‌ این حکایت گیرا می‌توانید با علیرضا شریعتی همراه شوید تا با زبانی ساده و روان درگیر این حکایت شیرین و دلنشین شوید.

«یک زمان موسی به راهی می‌شتافت

دید او را چوپانی در شکافت

ای خدا! ای آفریننده مرا!

ای تو صانعِ آن بُز و آن بره‌ها...»

در حکایت «شخص خفته‌ای که در دهانش مار رفته بود» مولانا ماجرای جوانی را روایت می‌کند که در خوابی عمیق فرورفته است و بی‌خبر از آنکه ماری زهرآگین وارد دهان او شده است. در همین حین، یک عارف از دور، او را دید و متوجه ‌شد که مار به آرامی به درون بدن جوان رفته و اگر درون او باقی بماند، قطعا جوان را به کشتن می‌دهد. عارف برای نجات جان جوان تصمیم می‌گیرد او را بیدار کند تا مار بیرون بیاید... اینکه در نهایت کار چه بر سر پسر جوان می‌آید و چه داستانی را مولانا برای ما آماده کرده است را می‌توانید با صدای علیرضا شریعتی از مجموعه «جزیره مثنوی» بشنوید!

«آن یکی جو خواب بد در کاهلی

دید آن مارش درون ده گلی

آن ولی، اندر گشاد شمس دین

که دهان مار بودش در نگین...»

این دو حکایت از جنبه‌های مختلفی به موضوعات معنوی و تربیتی می‌پردازند. در حکایت «موسی و شعبان»، تمرکز مولانا بر صداقت، نیت پاک، و سادگی در عبادت است. او در این داستان، بر اهمیت دوری از تعصب و قضاوت‌های سطحی تأکید دارد و به مخاطب نشان می‌دهد که در مسیر معنویت، عشق و اخلاص بیشتر از علم و ظاهرگرایی اهمیت دارد.

از سوی دیگر، «شخص خفته‌ای که در دهانش مار رفته بود»، مولانا از نمادها و تمثیل‌های قدرتمند برای بیان تأثیرات جهل بر روح انسان استفاده می‌کند. در این داستان، تأکید بر اهمیت تعلیم و تربیت و پذیرش دشواری‌ها به عنوان بخشی از فرایند رشد و تعالی روحی است.