کتاب خروج از سایه نشر انتشارات موسسه ایران

این کتاب سعی دارد با نگاهی روایی، روند شکل‌گیری کومله و کشیده شدن آن را به عملیات مسلحانۀ چریکی روایت کند. در این راه، سعی بر این بوده تا روایت ارائه شده، لحن موضع‌گیرانه نداشته باشد. با این حال، برای آشنایی مخاطب با ادبیات خاص طرفین وقایع، سعی شده تا حد امکان، از نقل قول مستقیم و ادبیات خاص افراد نیز استفاده شود. بدیهی است اشکالات زیادی در این زمینه وجود دارد و ممکن است لحن نگارش، مطلوب نظر بسیاری از افراد نباشد. در نقل قول‌های مستقیم سعی شده کلمات جهت‌دار و توهین‌ها حذف شده و به جای آن سه نقطه قرار گیرد. در این میان، گاهی تضادهایی میان صحبت‌های افراد کومله نیز وجود دارد که خود، نمایانگر برخی حقایق در مورد این گروه است و به همین دلیل، این مطالب حذف نشده‌اند یا در پاورقی آمده‌اند. در مواردی، ادعاهایی در مورد مسائل مختلف مطرح شده که نیاز به تقابل با اسناد متقن و صحت‌سنجی بود که این مسئله در حد توان و با توجه به میزان دسترسی به اسناد رعایت شده است. در عین حال، برای پرهیز از زیاده‌گویی و به‌کارگیری بیش‌از حد نقل قول مستقیم، بسیاری از نقل‌های مختلف در پاورقی ذکر شده‌اند و تنها روایتی در متن اصلی آمده که برای ما پذیرفته‌تر بوده است.

در فصل اول کتاب، ابتدا به طور کلی نگاهی به سیر حرکت جریان‌های غالب چپ در ایران به‌خصوص در کردستانات داشته‌ایم. سپس به مرور، به وقایع و مسائلی پرداخته‌ایم که منجر به جدایی محافل چپی که در آن دوره به کومله معروف بودند، از سایر جریانات چپ شده‌اند. حساسیت حکومت پهلوی در مورد حرکت‌های چپ تا حدودی توضیح داده شده و دستگیری‌های متعدد افراد وابسته به محافل ذکر شده است. در انتها، ارتباط بین محافل اولیۀ کومله که تمام اعضای آن کرد بودند با کردهای عراق و رابطۀ آنها با اتحادیۀ میهنی عراق و جلال طالبانی بررسی شده است.

در فصل دوم به موضوع بازسازی و ایجاد ارتباط بین محافلی پرداخته شده که پیش‌تر با هم ارتباط مستقیمی نداشتند. این موضوع پس از آزادی چند تن از بنیان‌گذاران آیندۀ کومله در تابستان ۱۳۵۷ و تشکیل کنگرۀ اول کومله رخ داد. محافل در این دورۀ چند ماهه تلاش کردند تا حدودی ذیل یک آرمان با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. نفوذ در میان صفوف معترضین مردمی نیز جزو برنامه‌های محافل قرار گرفته بود. این محافل، تا مدت‌ها و تا زمانی که گروهی به نام سازمان زحمتکشان کردستان ایران اعلام موجودیت کند، تحت عناوین مختلف دیگر و به صورت متشتت فعالیت می‌کردند. در خود کردستانات نیز کسی نام و نشانی آنها را نمی‌شناخت.

در فصل سوم که عمدتاً بازۀ زمانی پس از پیروزی انقلاب را بررسی می‌نماید، روند اعلام موجودیت محافظه‌کارانۀ سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران روایت می‌شود. در این دوره، کومله مانند سایر گروه‌های سیاسی و مسلح فعال در کردستانات، تلاش دارد تا قدرت سیاسی و نظامی غالب منطقه شود. پس رقابت کومله با حکومت مرکزی و سایر گروه‌های سیاسی فعال منطقه، علی‌الخصوص حزب دمکرات شدت دارد. فعالیت کومله عمدتاً در مریوان و سنندج پیش می‌رود. مریوان، زادگاه فؤاد مصطفی سلطانی، نفر اول تشکیلات است و اتحادیۀ دهقانی از آن منطقه پا می‌گیرد. سنندج نیز محل استقرار پادگان لشکر ۲۸ سنندج بود و کومله به عنوان منبع اصلی کنترل تسلیحاتی کردستان به آن نگاه می‌کند. در تمام این مدت، کومله تلاش دارد پادگان را از ارتشی‌ها خالی کرده و با تصرف سلاح‌های آن، فرماندهی پادگان را در دست خود بگیرد که موفق نمی‌شود.