کتاب شیوه های بهبود تعامل خانواده ها با اولیای مدارس ابتدایی نشر پادینا

نظام آموزش و پرورش به سبب تحت پوشش قرار دادن اقشار گوناگون مردم، مسئولیتی مهم بر عهده دارد. این مسئولیت روز به روز گسترده تر می شود، زیرا با افزایش دانش آموزان سطوح مختلف آموزشی، تأسیس مدارس و مراکز آموزشی جدید، استخدام معلمان بیشتر و سرمایه گذاری افزون تر ضرورت یافته است. (علاقه بند، ۱۳۷۵). ادامه ی فعالیتهای این نظام فراگیر و گسترده، بدون مشارکت مردم مقدور نیست. مشارکت مردم تنهابه امور اقتصادی و مالی محدود نمی شود، بلکه مقصود از مشارکت، حضور مستمر، فعال و همه جانبه و مؤثر در تمام فعالیتهای آموزش و پرورش است (عابدینی، ۱۳۸۴). والدین نقش حیاتی در تعلیم و تربیت فرزندانشان دارند و نخستین مربیان آنان به حساب می آیند و این نقش مهم با ورود کودکان به مدارس در آنجا ادامه می یابد. هدف والدین آن است که فرزندانشان با حضور در مدارس، به علم و آگاهی دست یابندو تحقق بخشیدن به این هدف جز با همکاری اولیاء و مربیان امکان پذیر نیست (ایمانی، ۱۳۸۲). در گذشته مدارس به مثابه مؤسساتی به حساب می آمدند که نقش والدین، فرستادن کودکان به مدرسه و حمایت از مدارس برای نظم دادن به فرزندانشان بود. اما امروزه نوع تعاملات تغییر کرده است و والدین در امور گوناگون مدارس مشارکت می کنند. از آنجا که والدین نزدیک ترین گروه به دانش آموزان هستند و از تجارب مثبت و منفی فرزندان خود آگاهی دارند، اصلی ترین و شایسته ترین گروهی هستند که باید در امور مدرسه مشارکت داشته باشند. بر این اساس مشارکت والدین در مدارس امری مهم و ضروری است؛ امری که این پژوهش در پی پرداختن به آن است.