کتاب آتیش پاره و طلسم مارها نشر انتشارات نسل روشن

آتیش‌پاره سنگ دیگری در تیرکمان سنگی‌اش گذاشت. همین‌که خواست شیشه نوشابۀ بعدی را بزند، جیک‌جیک بی‌وقفه و غیرعادی چند جوجه که بالای یکی از شاخه‌های درخت لانه داشتند، بی‌اختیار توجهش را به خود جلب کرد. مادر جوجه‌ها بالای سرشان چنان از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر می‌پرید و دیوانه‌وار سر و صدا می‌کرد که انگار به پرهایش آتش انداخته بودند. حس کنجکاوی دخترک کاملاً تحریک شد؛ چشمانش راتنگ کرد و با دقت یک شکارچی شاخه به شاخۀ درخت را نگاه کرد، ناگهان نفسش بند آمد و چشمانش از ترس گشاد شد. دو مار سیاه و زشت، شرورانه در حال بالا رفتن از درخت بودند! آتیش‌پاره بی‌درنگ تصمیمش را گرفت، نفس عمیقی کشید، دندان‌هایش را از خشم به‌هم فشرد و تیرکمان سنگی را به طرف ماری که جلوتر بود، نشانه گرفت. برادرش سینا داد زد: «چیکار می‌کنی دخترۀ احمق؟ حرف‌های بابا رو در مورد طلسم مارها فراموش کردی؟» آتیش‌پاره: «ببین بچه!» سینا: «من بچه نیستم، فقط ده دقیقه از تو کوچیک‌ترم!» آتیش‌پاره: «طلسم مارها فقط یه قصه‌ست! می‌فهمی چی میگم؟ قصه‌ست، قصه!» سینا: «یعنی اینکه جدّ بزرگ یکی‌شون رو می‌کشه و اون‌ها هم داداش جدّ بزرگ رو به جاش می‌کشند، دروغه؟» آتیش‌پاره: «البته که دروغه! جدّ بزرگ، خودش داداشش رو می‌کشه و هیچ ربطی هم به مارها نداشته.» -بخشی از کتاب-