صحیفه، مفرد «صُحُف» است به معنی مکتوب و نوشته. نویسندگان اسلامی، کتب آسمانی را که بر انبیاء از آدم تا موسی، نازل گشته، صحیفه خواندهاند و معروف است که تعداد این صحیفهها به صد میرسد. نخستین آنها صُحُف آدم است که دارای ۲۱ صحیفه بوده و دیگری صُحُف شیث نبی است که ۲۹ صحیفه بوده و کتاب سوم که بر ادریس نازل شده و ۳۰ صحیفه را دارا بوده و چهارمین، صُحُف ابراهیم است با ۱۰ صحیفه و پنجمین صُحُف نیز آن است که بر موسی (ع) نازل گردیده و دارای ۱۰ صحیفه است و در قرآن از صُحُف ابراهیم و موسی یاد شده است.
صحیفهی سجادیه، مجموعهای است از نیایشها و مناجاتهای امام زینالعابدین و آن را دو صحیفه دانستهاند. یکی صحیفهی صغیر که نزد «زیدیه» معتبر است و شیعه آن را صحیفهی ناقصه خوانند و دیگری صحیفهی کبیر سجادیه است که مشتمل است بر ۵۴ نیایش و به صحیفهی کاملهی سجادیه معروف است و راوی آن «نجمالدین بهاء الشرف علوی» است. بر این صحیفهی کامله نیز ملحقاتی افزوده شده و در نزد شیعه اهمیت فراوانی دارد و به همین جهت شروح و حواشی فراوانی بر آن نگاشتهاند که از جملهی آنهاست: شرح کفعمی، شرح شیخ بهایی با نام «حدایقالصالحین». شرح فارسی ملا محمد هادی مترجم مازندرانی و معروفتر از همه شرح سید علی خان با نام «ریاض السالکین».
صحیفهی سجادیه، بهطور مکرر ترجمه و چاپ شده و ترجمهی انگلیسی آن نیز معروف است. از میان ترجمههای فراوان فارسی نیز به ترجمههای مرحوم فیضالاسلام، الهی قمشهای، جواد فاضل و استاد عبدالمحمد آیتی، میتوان اشاره کرد.