کتاب نویز نشر نص

این کتاب در شش بخش سازماندهی شده است. در بخش اول تفاوت نویز و سوگیری را بررسی می‌کنیم و نشان می‌دهیم تصمیم‌گیری در شرکت‌ها و سازمان‌ها در هر دو بخش دولتی و خصوصی تا چه حد (و گاهی به گونه‌ای بهت‌آور) می‌تواند آلوده به نویز باشد. برای درک بهتر این معضل با بررسی برداشت‌ها و داوری‌ها در دو حوزه شروع می‌کنیم: اول محاکمات جنایی (بخش عمومی)، و دوم صنعت بیمه (بخش خصوصی). در نگاه اول این دو بخش به کلی متفاوت به نظر می‌رسند، ولی از زاویه‌ی نویز در شناخت آنها نقاط مشترک بسیار زیادی دارند. برای روشن کردن موضوع، ایده‌ای به نام «ممیزی نویز» را معرفی می‌کنیم که برای اندازه‌گیری میزان ناهمخوانی بین متخصصانی که یک موضوع واحد را در داخل یک سازمان بررسی می‌کنند، طراحی شده است. در بخش دوم به بررسی ماهیت شناخت انسان و چگونگی اندازه‌گیری دقت و خطای آن می‌پردازیم. همان طور که گفتیم، شناخت انسانی مستعد آلودگی به سوگیری و نویز است. خواهید دید که همسانی خیره‌کننده‌ای بین نقش این دو نوع خطا وجود دارد. نویز موقعیت عبارت است از اختلاف در داوری یک فرد یا گروه در موقعیت‌های مختلف. نویز موقعیت در بحث‌های گروهی به فراوانی دیده می‌شود، و اغلب به دلایلی کاملاً نامربوط، مثل این که چه کسی اول صحبت کرده است. در بخش سوم نگاهی عمیق‌تر می‌اندازیم به یکی از انواع شناخت که به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است: یقین پیشگویانه. در این بخش توضیح می‌دهیم که وقتی پای پیشگویی در میان باشد، مزیت کلیدی قاعده، فرمول و الگوریتم نسبت به شناخت انسانی چیست: بر خلاف باور عام، قواعد و قوانین، به جز این که فاقد نویز هستند، برتری چندانی بر شناخت معمولی ما ندارند. سقف نهایی کیفیت یقین پیشگویانه [یعنی نادیده گرفتن هدفمند آینده]، و این که چگونه دست در دست نویز کیفیت پیش‌بینی را مخدوش می‌کند، بررسی خواهیم کرد. و سرانجام، به پرسشی که حتماً تا آنجا برای شما پیش خواهد آمد، پاسخ می‌دهیم: اگر نویز چنین فراگیر است، پس چرا قبلاً متوجه آن نشده‌ام؟ از بخش چهارم وارد روانشناسی انسان می‌شویم و علل محوری نویز، از جمله تفاوت‌های فردی ناشی از عوامل گوناگون (مانند شخصیت و شیوه‌ی شناخت)، تفاوت در ارزش‌گذاری ملاحظات مختلف (ناشی از متغیرهای فرهنگی و سبک زندگی)، و اختلاف در به‌کارگیری معیارهای سنجش (واحد) بین افراد مختلف را توضیح می‌دهیم. سپس این موضوع را بررسی می‌کنیم که چرا افراد نویز را نمی‌بینند [یا به آن بی‌اعتنا هستند]، و اغلب از رویدادها و احکامی که نتوانسته‌اند پیش‌بینی کنند، شگفت‌زده نمی‌شوند. در بخش پنجم به بررسی این پرسش عملی می‌پردازیم که چطور می‌توانیم شناخت خود را بهبود ببخشیم و از خطاهای شناختی اجتناب کنیم. (آن دسته از خوانندگانی که به مباحث نسبتاً ثقیل پیش‌بینی و روانشناسی علاقه ندارند و فقط می‌خواهند کاربردهای عملی کاهش نویز را بشناسند، می‌توانند بخش‌های سوم و چهارم را رها کرده و مستقیماً به این بخش بروند.) در این بخش تلاش‌های انجام‌شده در حوزه‌های پزشکی، کسب و کار، آموزش، دولت، و جاهای دیگر برای غلبه بر نویز را تشریح کرده و چندین تکنیک نویزکاهی را (که تحت عنوان «بهداشت تصمیم‌گیری» گرد آورده‌ایم) معرفی می‌کنیم. پنج موردپژوهی در حوزه‌های مختلف، شامل تشخیص پزشکی نامطمئن، ارزیابی کارایی، جرم‌شناسی، استخدام، و پیش‌بینی (به طور کلی)، خواهیم داشت که در آنها نویز به طور گسترده بررسی شده و به درجات مختلف کاهش داده شده است. این بخش را با ارائه‌ی سیستمی موسوم به پروتکل ارزشیابی میانی به پایان می‌بریم: این سیستم یک رویکرد همه‌منظوره است برای ارزیابی گزینه‌هایی که روش‌های کلیدی بهداشت تصمیم‌گیری را وارد کار می‌کنند و هدف آنها کاهش دادن نویز و دستیابی به داوری [شناخت] مطمئن‌تر است. مقدار مناسب نویز چقدر است؟ بخش ششم به این پرسش پاسخ می‌دهد. شاید خلاف عقل سلیم باشد اگر بگوییم سطح مناسب نویز صفر نیست. در برخی موارد، حذف کامل نویز به سادگی ناممکن است؛ و مواردی هم هست که هزینه‌ی این کار بیش از حد زیاد است. همچنین مواردی وجود دارد که تلاش برای کاهش نویز در تضاد با ارزش‌های مهم قرار می‌گیرد. برای مثال، تلاش بیش از حد برای کاهش نویز باعث تضعیف روحیه‌ی افراد شده و به آنها این حس را القا می‌کند که چیزی بیش از چرخ‌دنده‌های یک ماشین غول‌آسا نیستند. وقتی الگوریتم‌ها قسمتی از پاسخ باشند، طیفی از مخالفت‌ها را برمی‌انگیزند، که در این بخش به برخی از آنها اشاره خواهیم کرد. با این حال، میزان کنونی نویز همچنان بیش از حد بالا بوده و پذیرفتنی نیست. سازمان‌ها و شرکت‌ها [در هر دو بخش دولتی و خصوصی] را ترغیب می‌کنیم که ممیزی نویز را اجرا کنند و با جدیت هر چه تمام‌تر دست به اقدامات مؤثر برای کاهش نویز بزنند. اگر چنین کنند، نه تنها نابرابری گسترده را کاهش خواهند داد، بلکه می‌توانند هزینه‌های خود در بسیاری از زمینه‌ها را نیز کم کنند.