حضور زنان در مدارس علمیه و تعداد داوطلبان آموزش علوم دینی در طول چند دهه ی گذشته همواره سیری تصاعدی داشته است. زنان که برای سالیان متمادی امکان تحصیل در حوزه ها و مراکز آموزشی را نداشتند، در پی تغییرات ساختاری حوزه ها پس از انقلاب و به خصوص در اواسط دهه ی هفتاد شمسی از فرصتی استثنایی برای آموزش علوم دینی برخوردار شدند. اما سمت و سوی این گرایش و چگونگی جذب زنان به حوزه های علمیه و تحصیل در این مراکز همچنان ناشناخته است.
کتاب حاضر در پی آن است تا به وجود مختلف و گاه متناقض انگیزه ی زنان از ورود به حوزه های علمیه بپردازد و وجود نامشخص و مبهم علاقه مندی زنان به آموزش علوم دینی را عیان کند.