درباره اصول و مبانی برنامه ریزی و مدیریت فضاهای عمومی شهر
شهرنشینی پیشنه ای طولانی دارد و گسترش شهر و توسعه شهرنشینی یکی از مسائل و مشکلات تمدن بشری به شمار می رود، که باعث دگرگونی محیط شده است.
برنامه ریزی شهری و شهرسازی معاصر با بی توجهی به مسائل کیفی فضای شهرها و اولویت دادن به مسائل کمی و خصوصاً تأکید بر نقش اتومبیل و مشکلات ترافیکی و تکیه بر روش های فنی و عدم توجه به محیط زیست و سایر موارد مرتبط با جامعه انسانی و اجتماعی، مسائل و مشکلات بسیاری در جوامع شهری به وجود آورده است. عدم توانایی متخصصان شهری)سازمان ها و مدیران شهری، برنامه ریزان، طراحان و معماران فضاها در شهرها(درایجاد فضاهایی که مردم بتوانند در آن زندگی کنند، به فعالیت های اجتماعی خاص مشغول
شوند و حیات اجتماعی به طور ارگانیک ادامه یابد در شهرهای معاصر قابل مشاهده و رویت می باشد که لزوم برنامه ریزی و طراحی های فضاهای «قابل انعطاف»، «قابل انطباق»و «قابل احیا» در شرایط اجتماعی هر دوره مکانی و زمانی باشد را می رساند.