خطرات و بلایای طبیعی مانند زلزله، سیل، طوفان و... در غالب موارد موجب خسارات شدید مالی و جانی، برهم خوردن نظم اجتماعی و صدمه به اقتصاد ملی میشوند. در چند دهه اخیر به دلیل افزایش سوانح اقلیمی، تراکم بالای جمعیت و فعالیت های اقتصادی در شهرها و افزایش سکونتگاه های فقیرنشین، سوانح طبیعی حتی در شرایطی که ابعاد آن چندان گسترده هم نبوده، اما ضایعات مالی و جانی فراوانی را برجای گذارده و این وقایع را به بحران و فاجعه تبدیل نموده است. این مساله به دنبال گسترش بیقاعده شهرها خصوصا سکونتگاه های افراد کم درآمد به طور مداوم افزایش یافته است.
از آنجایی که جلوگیری از بروز این پدیدهها به سبب طبیعت آنها امکانپذیر نمیباشد، تشکیل مدیریتی توانمند و اعمال روش های صحیح و مناسب جهت کنترل وضعیت بحرانی، تا حد زیادی میتواند میزان خسارات را کاهش داده و شرایط بحرانی را در کوتاهترین زمان بسوی شرایط عادی هدایت کند. تجربیات گذشته نشان میدهد، اگرچه جمعیت بسیاری از کشورهای درحال توسعه در مقابل بلایای طبیعی آسیبپذیر است، اما اقدامات پیشگیرانه مناسب برای نجات جان انسان ها به طور نظاممند توسعه نیافته است. توانایی کشورها در رویارویی با خطرات، بستگی زیادی به سیاست مدیریت کنترل بلایای طبیعی دارد. این مساله ایمنسازی شهرها و کارا نمودن مدیریت شهری جهت کاهش اثرات بلایای طبیعی را به عنوان یک ضرورت نمایان ساخته است. مدیریت بحران به معنای سوق دادن هدفمند جریان امور به روالی قابل کنترل به قصد برگرداندن امور در اسرع وقت به شرایط قبل از بحران است. در این رابطه ابتداییترین اقدام، شناسایی و تدوین تعریفی واحد و جامع از بحران است. در این فصل ضمن ارائه تعاریف و اهداف مختلف مدیریت بحران، مهمترین عوامل در افزایش آسیبپذیری کشورها در برابر بلایای طبیعی مورد بررسی قرار گرفته است.
- از متن کتاب -