در اواخر مه ۱۹۱۸ یک نیروی محدود ارمنی موفّق شد در حوالی سردارآباد پیشروی نظامیان عثمانی را به سمت ایروان درهم شکسته و متوقّف کند. اگر چه این نبرد از لحاظ شدت در مقایسه با انبوهی از دیگر نبردهای صورت گرفته در آن جنگ جهانی، زد و خورد مختصری بیش نبود، ولی جایگاه آن از لحاظ تحولات منطقهای و به ویژه تاریخ مقاومت ارمنیها در برابر بَدِ روزگار و دستیابی به حداقلی از موجودیت ملّی، مهم و تعیینکننده بود.