کتاب نقش خانواده در شکل گیری کمرویی نوجوانان نشر اندیشه صعود

کمرویی به احساس ناراحتی و بازداری در موقعیت‌های اجتماعی اشاره دارد. کودکان و نوجوانان کمرو، هنگام حضور در جمع، فقدان ابتکار اجتماعی و آرامش سکون و خودآگاهی شدیدی را آشکار می‌کنند. از طرفی کمرویی تجربه مخربی برای بخش قابل توجهی از جمعیت است و می‌تواند به عنوان تمرکز بیش از حد بر خود، اشتغال ذهنی زیاد در مورد احساسات، تفکرات و واکنش‌های فیزیکی تعریف شود (سندرس، چستر، ۲۰۰۸). همچنین افراد کمرو، احساس ناشی بودن، نگرانی، تنش و ناراحتی به هنگام مواجهه با افراد غریبه را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، نتایج مطالعات طولی حاکی از آن است که کمرویی و بازداری، پیش زمینه اختلال‌های اضطرابی و افسردگی بعدی است. افراد کمرو ترجیح می‌دهند که سخنی نگویند و سکوت کنند تا این که خطر طرد شدن و عدم تأیید توسط دیگران را متحمل شوند. لذا آن‌ها از حضور در موقعیت‌های اجتماعی بیمناک و نگران هستند که توسط دیگران به چه شکلی دیده می‌شوند. محققان بیان کرده‌اند که آن‌ها از پنج موقعیت اجتماعی بیمناک‌اند: منابع قدرت، مواجهه با جنس مخالف، مکالمه با غریبه‌ها، مرکز توجه قرار گرفتن در یک جمع کوچک، مورد ارزیابی قرار گرفتن در موقعیت‌های مختلف مانند مصاحبه کار. در واقع می‌توان گفت کمرویی یکی دیگر از ویژگی‌های شخصیتی است که به شدت تحت تأثیر روابط انسان با اجتماع و اطرافیان قرار دارد. به طور کلی کمرویی یک سازه روانشناختی و در عین حال یک عارضه اجتماعی است که در جمع بروز می‌کند و فرد از مواجهه شدن با افراد ناآشنا و ارتباط اجتماعی گریزان است. اگرچه افراد کمرو در ظاهر بسیار آرام هستند اما در واقع ناآرامی، آشفتگی و اشتغال ذهنی زیادی را در مورد این که چطور توسط دیگران دیده می‌شوند را تجربه می‌کنند (سندرس، چستر، ۲۰۰۸). کودکان و نوجوانان کمرو بیشتر احتمال دارد که تنهایی، نارضایتی اجتماعی، ادراک منفی از خود، اضطراب و افسردگی را گزارش کنند. در مطالعه‌ای که به بررسی ارتباط بین کمرویی و نشانه‌های بیماری در کودکان کمرو و غیر کمرو پرداخته است، به مدت چهار هفته، والدین، شکایت‌های جسمانی فرزندانشان و مشاهدات خود را ثبت کردند. بچه‌های کمرو بیشتر روزها از ناخوشی خود شکایت می‌کردند و والدین آنها نشانه‌های ناخوشی بیشتری را در آنها در مقایسه با کودکان غیر کمرو مشاهده کردند. از جمله آشفتگی‌های معده ای-روده ای بیشتر. تلویحات چندی در مورد این نتایج ارائه شده است. از جمله: احتمال آستانه انگیختگی پایین در محورهای هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال کودکان کمرو که در نتیجه خودشان و والدینشان در مورد نشانه‌های بیماری حساس‌تر هستند.