کتاب جزیره ی بوموسا و جزایر تنب بزرگ و کوچک نشر انتشارات مرکز مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه

جزیره بوموسا با وسعتی حدود ۱۲ کیلومتر مربع در آب‌های گرم دریای پارس در ۴۱ مایلی (۷۵ کیلومتری) بندر لنگه و ۳۱ مایلی (۵۷ کیلومتری) شرق جزیره سیری واقع شده است. جزیره تنب بزرگ با مساحتی حدود ۱۱ کیلومتر مربع در ۱۷ مایلی (۳۱ کیلومتری) جنوب غربی جزیره قشم و در بخش شمالی خط منصف خلیج‌فارس قرار دارد. جزیره تنب کوچک با وسعتی حدود ۲ کیلومتر مربع در ۵/ ۷ مایلی (۸۹/ ۱۳ کیلومتری) غرب جزیره تنب بزرگ و در ۲۷ مایلی (۵۰ کیلومتری) جنوب بندر لنگه واقع شده است. جزایر مزبور، به ویژه جزیره بوموسا به واسطه نزدیک بودن به تنگه حساس و استراتژیک هرمز، از جایگاه ژئوپولتیک ویژه‌ای برخوردارند. ایران بر بسیاری از جزایر ارزشمند از لحاظ استراتژیک در تنگه هرمز و دهانه خلیج فارس، چون هرمز، لارک، قشم، هنگام، تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسا مالکیت دارد که در فاصله‌هایی نسبتاً کوتاه از یکدیگر قرار گرفته‌اند و خط قوسی دفاع ایران را تشکیل می‌دهند. در دوران صفوی، شاه عباس بزرگ، جزایر بوموسا، تنب بزرگ و تنب کوچک را که در اشغال پرتغالی‌ها بود، از دست آنان خارج ساخت و به حاکمیت ایران بازگردانید. در سال‌های ۱۹۰۴-۱۹۰۸م. ۱۲۸۳-۱۲۸۷ ه.ش. به سبب ضعف دولت مرکزی ایران، انگلیسی‌ها به بهانه مبارزه با دزدان دریایی و برده فروشی، در جزایر و برخی کرانه‌های جنوبی دریای پارس بطور ظالمانه و غاصبانه مستقر شدند. انگلستان در تداوم سیاست‌های استعماری خود، برای تسلط دائم بر این جزایر، در سال ۱۹۲۱م./ ۱۳۰۰ه.ش، و پس از تجزیه رأس الخیمه از شارجه، درصدد برآمد که جزایر تنب بزرگ و تنب کوچک را جزء رأس الخیمه و جزیره بوموسا را جزء شارجه کند، که با مخالفت شدید دولت ایران مواجه شد. در سال ۱۹۷۱م./ ۱۳۵۰ ه.ش، هم‌زمان با خروج نیروهای انگلستان از خلیج‌فارس و ایجاد یک کشور به ظاهر مستقل با عنوان امارات عربی متحده، دولت ایران در ۹ آذر ۱۳۵۰ ه.ش، حاکمیت مسلم خویش بر جزایر سه گانه را اعاده کرد و عملاً به سلطه غاصبانه و ظالمانه دولت انگلستان بر این جزایر ایرانی پایان داد. در این سال قرارداد ۷ ماده‌ای بین ایران و شارجه به عنوان یکی از امیرنشین‌های امارات عربی متحده امضا شد که در آن، موافقت گردید که امارات شارجه به منظور پیشرفت برنامه‌های عمرانی و اجتماعی خود، از کمک‌های دولت ایران برخوردار شود. این قرارداد، حاکمیت و حفظ امنیت این جزیره از سوی ایران را، از حقوق مسلم ایران می‌شمرد و در عین حال به حضور مشترک ایرانی‌ها و اماراتی‌ها در جزیره بوموسا در یک زندگی آرام و مشترک اشاره می‌کند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، دولت عراق ادعاهای عاری از حقیقت خود را مبنی بر مالکیت جزایر مزبور مطرح و آن را یکی از بهانه‌های واهی خود، در تحمیل جنگ بر ایران قرار داد، ولی از سال ۱۹۷۱م./ ۱۳۵۰ ه.ش که حفظ امنیت این جزایر به عهده ایران بوده، ایران با قدرت از امنیت آن دفاع کرده است... -قسمتی از متن کتاب-