اگر سوار آسانسور شویم، وقتی به بالا میرسیم، هیچ تغییر فیزیکی در بدن ما ایجاد نمیشود، چون تنها کاری که انجام میدهیم، ایستادن است؛ در حالی که دستگاه همهی کارها را انجام میدهد. ولی وقتی از پلهها بالا میرویم، دست کم چند اتفاق کوچک میافتد. کالری میسوزانیم، از عضلاتمان استفاده میکنیم و ضربان قلبمان با بالارفتن بیشتر میشود. بنابراین وقتی از پله بالا میرویم، در مقایسه با زمانی که از آسانسور استفاده میکنیم، تغییرات فیزیولوژیکی خاصی در بدن مان روی میدهد. همین موضوع در زندگی هم صدق می کند!
«آلبرت گری» گفته، «افراد موفق عادت انجام کارهایی را شکل میدهند که افراد ناموفق دوست ندارند انجام شان دهند». همین عادت است که اهمیت دارد. موفقیت اغلب نتیجهی تصمیمات مهم ما نیست؛ ناشی از مجموعه کارهای کوچک و به ظاهر بیاهمیت ماست. موفقیت همیشه در نتیجهی ترجیح کارهای سخت و درست به کارهای آسان و اشتباه به دست میآید.