عرصه بینالملل با خلق مفهوم «دهکده جهانی ارتباطات» به نظر بازتعریفی مجدد به خود گرفته و خاصه با پیشرفت فنّاوری، شاهد فراگردی همهجانبه است؛ همچنان که دولتها قدرتشان را منهای ابزارآلات سخت و خشک نظامی، بهگونهای دیگر نیز به رخ میکشند و جلوی یکدیگر قد علم میکنند. قدرت نرم ازجمله این کلیدواژههاست آنهم با ابزاری همهگیر به نام «رسانههای جمعی» که خود موجد تحرک و تنشاند. البته بستگی دارد که این بازیگر جدید در خدمت چه نحله فکری بیفتد. همین رسانهها بهواقع بلندگوی اهداف دولتها، سازمانها، گروهها و غیره شدهاند و در روابط بینالدول حسابی صحنهگردانی میکنند. ذات رسانه البته اطلاعرسانی است و نیز تصویرسازی از واقعیت، اما این ابزار تازهنفس دنیای مدرنیته همانند شمشیری دو لبه نقشآفرین میکند بهنحوی که همیشه هم مفید به حال ارتباطات بینالملل نیست. مخاصمات، جنگ و دایره واژگان مشابه آن مثل «ترور» و «تروریسم»، بهمراتب برای پرداخت رسانهها، سوژهای بدیع و جذاب میمانند تا جایی که با تولید عبارات «روزنامهنگاری جنگ» در مقابل «روزنامهنگاری صلح» دو کارکرد متفاوت دارند؛ یکی ناخواسته شاید در بوق جنگ میکوبد و دیگری کارکرد ضد خشونت به خود میگیرد.
-قسمتی از متن کتاب-