تعزیه نمایشی آیینی است که بر اساس کهنالگوهای اساطیری و آموزههای دینی و اخلاقی هویت یافته است و رویدادهای تاریخی، اساطیری، عرفانی و سرگذشت پیشوایان دینی را با روایتهایی برآمده از باورهای عامیانه با محوریت واقعۀ تاریخی عاشورا بیان میکند. همین درک و دریافت، از سویی کارکردها و پندارهای اساطیری را از پس ذهن تاریخی تودهها، دوبارهسازی کرده و از سوی دیگر، ارزشها و رهیافتهای اخلاقی و عرفانی را جلوهگر کرده است. این کتاب در صدد پاسخ به این سؤال است که باورها و داستانهای اساطیری چه نقش، جایگاه و تأثیری در روایتهای تاریخی تعزیه داشتهاند؟ و به طور کلی عواملی که باعت شدهاند نسخهنویس تعزیه برای تقریب ذهنیت مخاطب به داستانی تاریخی، از نمادها، قصهها و اشارات تاریخی سود ببرد، شرح میدهد تا به این نتیجه برسد که اساساً روایتهای مورخان مذهبی و نسخهپردازان تعزیه در توضیح و تشریح زندگانی بزرگان دینی و پیشوایان مذهبی، زندگی واقعی ایشان را با بزرگنمایی و قصهسرایی پیوند دادهاند؛ البته این بزرگنمایی از سویی و نیز آمیختگی اسطوره و تاریخ از سوی دیگر به باورپذیری و تأثیرگیری مخاطبان تعزیه از الگوهای مذهبی کمک کرده است و کنش و واکنشهای تماشاگران تعزیه به این نوع روایتها، از سر استقبال و باورمندی بوده است.