صنایع دستی به عنوان زیر مجموعهیی وسیع از هنرهای سنّتی ایران، از گذشتههای دور تا به امروز جایگاه ویژه و والایی در فرهنگ بومی، معنوی و در گسترهی هنر مقدس سرزمینمان داشته است.
نساجی سنتی (دستبافی) از جمله حِرَف و صنایعی است که از قدمت طولانی و پیشینهیی کهن برخوردار است و از زمان تاریخ مدوّن ایران و حتی روزگارانی پیشتر، میتوان به سوابق روشن و درخشانی از آن دست یافت .
نساجی سنتی، طی قرون و اعصار متمادی نه تنها تأمین کنندهی البسه و پوشاک - به عنوان بخش مهمی از نیازهای اولیهی مردم ایران - بوده بلکه خود عرصهیی برای بروز ذوق و هنر و خلاقیت صنعتگران شایسته و هنرمند این مرز و بوم بوده و هست.
در بررسی دستبافتهای ایرانی از کهنترین زمان تا به امروز، پارچههای لطیف پشمی و زریهای زیبای دوران هخامنشی، پارچههای با نقشهای استثنایی و متقارن و در ضمن پرکار از جهت طرح در دوران ساسانی، دستبافتهای نفیس، ترمه و چاپ قلمکار دوران صفوی که کمال هنرِ طراحی پارچه و بافت آن را به منظر و تصور میآورد، فصلهای درخشانی از نساجی سنتی ایران را به ثبت میرساند.